βγαινω, πριν λιγο, εξω απο το μαγαζι να κανω ενα τσιγαρο. δεν προλαβαινω να το αναψω κ με πλησιαζει ενας τυπος που μου ζηταει φωτια. του δινω τον αναπτηρα μου, αναβει, τον βαζει -κυριος- στην τσεπη του κ κανει να φυγει. "ε.. τον αναπτηρα", του λεω. "τι πραγμα;" με ρωταει, καπως ενοχλημενος. "τον αναπτηρα", του ξαναλεω κ του δειχνω την τσεπη του παλτου του. αυτος βαζει το χερι στην τσεπη, ψαχουλευει για λιγη ωρα κ υστερα βγαζει απο μεσα κατι κερματα μαλλον αρχαιολογικης αξιας, ενα ακυρωμενο εισιτηριο απο το παρισινο μετρο, ενα ταριχευμενο μανταρινι, το διαμαντενιο αηδονι του βασιλια της κινας κ.. τι εκπληξη.. τον αναπτηρα μου! ο τυπος ξαναριχνει βιαστικα τον μικρο του θησαυρο στην τσεπη κ κραταει απεξω μονο τον αναπτηρα, τον οποιον κ κοιταζει με δεος. "α.. κοιτα να δεις", μου λεει, "ειχα φωτια τελικα." "α.. κοιτα να δεις", του απανταω, "τωρα δεν εχω εγω." "ε καλα, ρε φιλαρακι", με καθησυχαζει, "κατσε να σε αναψω." μου αναβει το τσιγαρο, πεταει ανεμελα τον αναπτηρα στα εγκατα του παλτου του κ εγω μενω να τον κοιτω να χανεται στο τελος του δρομου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου