Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

κουτακια

ενας φιλος μου ειχε πει πριν χρονια μια ιστορια, πως ηταν στα μπουζουκια, λεει, κ στο διπλανο τραπεζι ηρθε καποια στιγμη κ καθισε μονος του ενας τυπος κ παρηγγειλε ενα μπουκαλι ουισκι, 24 πανερια με λουλουδια, ενα στυλο κ ενα κομματι χαρτι. ο φιλος, που ακουσε με τα αυτια του την παραγγελια, σκεφτηκε, για καποιον λογο, οτι ειχε διπλα του εναν ποιητη, που ειχε ερθει για να δημιουργησει καποιο μνημειο του γραπτου λογου που θα μεταφραζοταν σε ολες τις γλωσσες του ανθρωπων κ των αγγελων κ θα γινοταν σημειο αναφορας του παγκοσμιου πολιτισμου μεχρι να σταματησει ο πλανητης να γυριζει. ετσι, μετακινησε την καρεκλα του οσο γινοταν πιο κοντα στον μοναχικο του γειτονα για να μοιραστει τη μεθεξη της στιγμης μαζι με τις αναθυμιασεις του πουρου του.
η απογοητευση, ομως, δεν αργησε να ερθει. ο τυπος αντι να αρχισει να γραφει στιχους, τραβηξε μια καθετη γραμμη πανω στη σελιδα κ σχεδιασε απο τη μια πλευρα, το ενα κατω απο το αλλο, 24 συμμετρικα κουτακια. μετα αρπαξε το πρωτο πανερι, το πεταξε στην πιστα, κ αφου συμβουλευτηκε το ρολοϊ του, διεγραψε το πρωτο κουτακι κ διπλα του σημειωσε την ακριβη ωρα. υστερα αδειασε το ποτηρι του, το ξαναγεμισε κ αφου αφησε να περασει κανενα πενταλεπτο περιπου, πεταξε το δευτερο πανερι, διεγραψε το δευτερο κουτακι κ φυσικα κατεγραψε ξανα την ωρα στο φυλλο αγωνα. η διαδικασια αυτη συνεχιστηκε, μεχρι που στερεψε το οινοπνευμα στη φιαλη κ η ορχηστρα ειχε πια αρχισει να παιζει τραγουδια αποδεσμευσης για να διωξει οσο πιο ευγενικα μπορουσε τους πελατες. η παρεα του φιλου ζητησε το λογαριασμο, ενω καποιοι ειχαν ηδη σηκωθει κ εψαχναν να βρουν την εξοδο. ο φιλος, ομως, δεν μπορουσε με τιποτα να χωνεψει ολο αυτο το πραγμα που συνεβαινε τοσην ωρα διπλα του. ετσι, πηρε το θαρρος, πλησιασε κ αλλο τον στατιστικολογο της βραδιας, τον σκουντηξε, κ δειχνοντας του το χαρτι επανω στο τραπεζι, τον ρωτησε: "συγγνωμη, φιλε.. εσυ. δηλαδη, ετσι διασκεδαζεις;"
"γιατι; υπαρχει προβλημα;" του απαντησε καπως αγριεμενα ο αλλος. "οχι, κανενα.. αλλα να.." ξεκινησε να απολογειται ο φιλος. "με τα λεφτα μου ο,τι γουσταρω κανω", συνεχισε ο αλλος τις αγριαδες. "ναι, ρε συ ανθρωπε, δεν σε κατηγορω", συνεχισε την απολογια του κ ο φιλος, "απλως θελω να μαθω.. περνας καλα; σου αρεσει αυτο που κανεις;" "οχι", ο αλλος του απαντησε ουρλιαζοντας σχεδον για να υπερκαλυψει τη μουσικη των κλαμπατσιμπανων, "αλλα σημερα μολις εμαθα πως πεθαινω κ ειπα να κανω κατι μηπως κ συνηθισω σιγα σιγα αυτην τη γαμημενη την αντιστροφη τη μετρηση"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου