το πρωτο μου αποτσιγαρο

σαββατο του λαζαρου καπνισα το πρωτο μου τσιγαρο. ημουν πρωτη λυκειου. ηταν απογευμα κ ετοιμαζομουν να παω μια βολτα με τους φιλους μου. ειχα βαλει το αγαπημενο μου τζιν μπουφαν. καθως κατεβαινα με τα ποδια απο τη νεα ιωνια (του βολου) προς το κεντρο, εβαλα τα χερια μεσα στις τσεπες του μπουφαν κ επιασα κατι απροσδιοριστο. το τραβηξα εξω κ ειδα οτι ητανε ενα τσιγαρο. μεχρι τοτε, οχι μονο δεν ειχα καν επιθυμησει να καπνισω, αλλα παριστανα κ τον φανατικο αντικαπνιστη παντοτε στην παρεα μου. δεν ειχα ιδεα πώς ειχε βρεθει αυτο το τσιγαρο μες στην τσεπη μου κ μεχρι σημερα δεν εχω καταφερει να λυσω το μυστηριο. θυμαμαι οτι περνουσα κ ξαναπερνουσα μπροστα απο τις βιτρινες των κλειστων καταστηματων με το τσιγαρο σβηστο ακομα αναμεσα στα χειλη μου κ κοιταζομουν σαν τον βλακα να δω αν μου πηγαινει. οταν εφτασα στην καφετερια, οπου με περιμεναν οι φιλοι μου, τους βρηκα ολους να καπνιζουν. ξαναβγαλα απο την τσεπη το μυστηριωδες πρωτο μου τσιγαρο, αρπαξα εναν αναπτηρα απο το τραπεζι κ το αναψα χωρις να πω κουβεντα. σαν να εκανα το πιο φυσικο, το πιο προβλεπομενο πραγμα στον κοσμο. οταν, μετα απο αρκετα χρονια, εμαθα οτι η καφετερια αυτη καταστραφηκε ολοσχερως απο πυρκαγια, το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν πως εφταιγα εγω. πως δεν ειχα σβησει, λεει, καλα το πρωτο μου αποτσιγαρο κ αυτο τοσα χρονια σιγοκαιγε υπουλα καπου εκει κρυμμενο αναμεσα στα τραπεζοκαθισματα, περιμενοντας υπομονετικα για να σκορπισει την καταλληλη στιγμη τον ολεθρο. η σκεψη μου, το ξερω, ηταν αφελης κ εδινε μαλλον μια διασταση εξωφρενικη στην ενοχικη πλευρα του χαρακτηρα μου. κ ομως, ισως δεν ειχα πεσει κ τοσο εξω τελικα, αφου παντα κατι τετοιες πρακτικες καμενης γης κρυβονται πισω απο καθε ιστορια ενηλικιωσης. επισης, πολυ φοβαμαι οτι κανεις δεν φροντισε να ρωτησει τον λαζαρο αν θελει σταληθεια να αναστηθει