προς το παρον

ενας φιλος εχει τον πατερα του στο νοσοκομειο καιρο τωρα. η κατασταση του πατερα ειναι, δυστυχως, μη αναστρεψιμη. στο νοσοκομειο μοιραζεται το δωματιο με εναν αλλον ασθενη, ο οποιος, οποτε πιανουνε κουβεντα, τον αποκαλει "συναδελφο", ενω αυτος συνηθιζει να τον λεει "γειτονα".
ο φιλος πηγαινει καθε μερα, τις ωρες που μπορει, κ κανει παρεα στον πατερα του. χθες το μεσημερι που πηγε, τον βρηκε να κοιμαται, μαλλον εξαιτιας των πολυ ισχυρων φαρμακων που του δινουν. καθισε λιγη ωρα διπλα του κ μετα, επειδη επρεπε να επιστρεψει στη δουλεια, ζητησε απο τον αλλον ασθενη στο διπλανο κρεβατι μια χαρη: να πει στον πατερα του, οταν ξυπνησει οτι περασε κ οτι θα ξαναρθει το απογευμα κ αν τυχον χρειαστει κατι νωριτερα, να τον παρει τηλεφωνο αμεσως. ο ασθενης του διπλανου κρεβατιου, πολυ ευγενικος, του ειπε να μην ανησυχει κ οτι αν συμβει κατι, θα τον ειδοποιησει ο ιδιος.
το απογευμα, που επεστρεψε ο φιλος, βρηκε τον πατερα του ξυπνιο κ παραδοξως αρκετα ευδιαθετο. το διπλανο κρεβατι ηταν αδειο. σκεφτηκε οτι ο αλλος ασθενης θα ειχε κατεβει ως την αυλη παρεα με τους δικους του. "πώς εισαι;" ρωτησε ο γιος. "μια χαρα", απαντησε ο πατερας, "ξερεις, ειχαμε επισκεψεις σημερα." "τι επισκεψεις;" "να μωρε.. περασε ο χαρος απο εδω, απο το δωματιο μας.. κ φευγοντας πηρε μαζι του εδω τον γειτονα. ασε.. τη γλιτωσα προς το παρον." ο φιλος εμεινε να κοιταζει το αδειο διπλανο κρεβατι χωρις να λεει τιποτα.
λιγο μετα, μπηκαν μες στο δωματιο οι νοσοκομες φωναζοντας με μια φωνη πολυ επιτακτικη που δεν σηκωνε καθολου αντιρρησεις: "περαστε λιγο εξω οι συνοδοι". οσο περιμενε εξω, στον διαδρομο, σκεφτηκε οτι αυτες οι γυναικες ειναι τοσο πειστικες στον ρολο τους, που κ τον χαρο τον ιδιο, λεμε τωρα, να πετυχαιναν νωριτερα, την ωρα της "επισκεψης" του, θα τον εκαναν κ αυτον να βγει για λιγο εξω απο το δωματιο κ να περιμενει αδιαμαρτυρητα να τελειωσουν πρωτα τη δουλεια τους