ωρα αιχμης

κεντρο της πολης. εχει κολλησει μεσα στο μποτιλιαρισμα. το φαναρι μπροστα του αλλαζει διαρκως χρωματα, αλλα κανενας δεν μετακινειται. στο πισω τζαμι του μπροστινου αυτοκινητου ενας πιτσιρικας τον χαιρεταει. δεν εχει ορεξη. ο πιτσιρικας επιμενει. τελικα κουναει το χερι του κ αυτος κ ο μικρος γελαει που βρηκε επιτελους την ανταποκριση που γυρευε. τα αμαξια αρχιζουν επιτελους να κινουνται. πρωτη, δευτερα, πρωτη, δευτερα. σφηνες κ ελιγμοι. δεν παει μακρια. στο επομενο φαναρι καθηλωνεται ξανα. μπροστα του αυτη τη φορα ειναι ενα αλλο αμαξι. στο πισω καθισμα δυο αλλα πιτσιρικια παιζουν, γελανε. του βγαζουνε τη γλωσσα. τωρα ξερει πως αν δεν τους απαντησει, δεν προκειται να ξεμπερδεψει ευκολα. τους βγαζει τη γλωσσα κ αυτος κ υστερα τους κανει ακομα μια αστεια, ισως κ λιγο τρομακτικη, γκριματσα. τα παιδια ξεκαρδιζονται στα γελια κ χοροπηδαν πανω στο καθισμα. οι μεγαλοι μπροστα προσπαθουν να τα επαναφερουνε στην ταξη. κοκκινο, πρασινο, πορτοκαλι, κοκκινο, πρασινο. απεμπλοκη. ακομα ενα φαναρι μεχρι την εξοδο της πολης. η κινηση χαλαρωνει. ο δρομος ξεφορτωνεται σιγα-σιγα τους ανεπιθυμητους. τελευταιο φαναρι. πρασινο, ψιλοπορτοκαλι. νομιζει οτι το προλαβαινει. ο μπροστινος του ομως, πιο συνεπης, φρεναρει αποτομα. σταματαει. δεν πειραζει. το τελευταιο ειναι αλλωστε. στο πισω τζαμι απεναντι του τωρα ειναι ενα μεγαλυτερο παιδι. αυτο δεν παιζει, δεν γελαει οπως τα προηγουμενα. τον κοιταζει με ενα υφος σοβαρο, ισως κ λιγο τρομοκρατημενο. ανοιγοκλεινει τα χειλη του. κατι του λεει. υστερα σηκωνει ενα ανοιχτο τετραδιο κ το κολλαει στο τζαμι. στο τετραδιο ειναι γραμμενη μια λεξη: "βοηθεια". τωρα πια το εχει μαθει το παιχνιδι. σκυβει αμεσως, ψαχνει στο ντουλαπακι του αυτοκινητου, βρισκει εναν μαρκαδορο κ γραφει κ αυτος στην πισω πλευρα της ασφαλειας την ιδια λεξη: "βοηθεια". κολλαει τη λεξη μαζι με την ασφαλεια στο παρμπριζ. πρασινο. το αμαξι μπροστα γκαζωνει κ απομακρυνεται. τα αμαξια απο πισω κορναρουνε δαιμονισμενα