το επισκεπτηριο

πριν απο καποια χρονια ενα αγαπημενο μου προσωπο νοσηλευοταν σε ενα ψυχιατρειο κ το επισκεπτομουν τακτικα, αν κ αμφεβαλλα διαρκως τοσο για τη χρησιμοτητα της παρουσιας μου εκει οσο κ για το κατα ποσο αυτη η παρουσια μου γινοταν σταληθεια αντιληπτη απο το αγαπημενο προσωπο. οταν ο καιρος ηταν καλος, το επισκεπτηριο γινοταν στη μεγαλη αυλη του ψυχιατρειο, που ειχε, θυμαμαι, κατι πολυ ωραιες τριανταφυλλιες κ μια αρκετα ψηλη πετρινη μαντρα, που εκρυβε τον πληθυσμο του ιδρυματος απο τον δρομο κ απο τα ματια των απεξω ανυποψιαστων περαστικων. εκει, λοιπον, οσοι απο τους νοσηλευομενους δεν ειχαν κινητικα ή αλλα σοβαρα προβληματα υγειας, εβγαιναν κ προαυλιζονταν κ συναντουσαν τους δικους τους. οι κωμικοτραγικοι διαλογοι που εχω ακουσει στην αυλη αυτη, αναμεσα σε τροφιμους κ επισκεπτες, ακομα βρισκονται στριμωγμενοι μεσα στο κεφαλι μου, αλλα η εικονα που δεν προκειται να διαγραψω απο τη μνημη μου ποτε ειναι αυτη ενος ζευγαριου που παντα τους εβλεπα να καθονται στο ιδιο ακριβως παγκακι. αυτοι δεν μιλουσανε ποτε κ το μονο πραγμα που εκαναν ηταν να ερωτοτροπουνε απροκαλυπτα σαν εφηβοι, αν κ οι ηλικιες τους αθροιστικα ειχαν ηδη περασει τον αιωνα. μου εκανε εντυπωση ποσο πολυ αδιαφορουσαν για το αν τους βλεπουν οι υπολοιποι κ ετσι, σαν να ηταν μονοι τους, οχι μοναχα στην αυλη αλλα κ σε ολοκληρο τον κοσμο, φιλιοντουσαν με παθος, ενω αυτος γλιστρουσε το χερι του κατω απο την μπλουζα της κ αυτη ακουμπουσε το δικο της αναμεσα στα ποδια του. μια μερα ενας νοσοκομος, που ειχε βγει κ αυτος εξω να κανει το τσιγαρο του, με ειδε που τους κοιταζα, με πλησιασε κ μου ειπε δειχνοντας τους: "φαση δεν εχουν; κ να σκεφτεις πως οταν ειναι μεσα συμπεριφερονται σαν να μην γνωριζονται καν.. μονο εδω, στην αυλη, εκδηλωνονται." "τι εννοεις;" τον ρωτησα εκπληκτος, "ειναι κ οι δυο νοσηλευομενοι;" "μα ναι", μου απαντησε, "προχωρημενες καταστασεις κ οι δυο. κ μονοι τους. κ των δυο οι δικοι τους δεν ζουν καν εδω στην πολη. σπανια ερχονται να τους δουν. για αυτο κ εχουν κανει μια σιωπηλη συμφωνια κ παριστανουν καθε μερα ο ενας το επισκεπτηριο του αλλου. βγαινει πρωτα αυτος κ την περιμενει κ καλα με ανυπομονησια κ μολις βγαινει κ αυτη, τρεχει κ πεφτει στην αγκαλια του. στο τελος ειναι αυτη που προσποιειται οτι τον αποχαιρετα για να τον ακολουθησει λιγα λεπτα μετα στο εσωτερικο του ιδρυματος, οπου κατα τα αλλα ειναι παντα δυο ξενοι."
την ιστορια αυτην την ξαναθυμηθηκα σημερα που διαβασα, με την ευκαιρια, νομιζω, του καρναβαλιου, εναν λιβελο κατα της υποκρισιας, λεει, των ανθρωπων που επιμενουν να παριστανουν τους ευτυχισμενους, ενω ο κοσμος, ξαναλεει, χανεται.. καντε μου τη χαρη, σας παρακαλω, αν δεν σας προσβαλλει αμεσα η συμπεριφορα των αλλων, αφηστε τους να προσποιουνται αυτο που εχουν μεσα στο μυαλο τους - ετσι κ αλλιως, κακα τα ψεματα, ολοι μας κατι παριστανουμε, απο οποια πλευρα της μαντρας κ αν βρισκομαστε. καποιες αναγκες συνηθως εξυπηρετει ολο αυτο το θεατρο, στο οποιο, ηθοποιοι μαζι κ θεατες, ολοι μας συμμετεχουμε