ειμαι με το αυτοκινητο στο κεντρο κ εχει ενα μποτιλιαρισμα ψιλοαδικαιολογητο για την ωρα. καποια στιγμη διαπιστωνω οτι το κακο εχει δημιουργηθει σε ενα συγκεκριμενο φαναρι που βρισκεται μπροστα μου, απο οπου, καθε φορα που αναβει πρασινο, περνανε μολις 1 με 2 οχηματα. μετα απο λιγη ωρα κ λιγα περισσοτερα γαμωσαυριδια (ναι, τα ψαρια) φτανω κ εγω στον καταραμενο ερυθρο σηματοδοτη, οπου κ διαπιστωνω οτι ο υπαιτιος της καθυστερησης ειναι ενας παλιατσος ξυλοποδαρος που δινει υπαιθρια παρασταση στους θαμωνες της διασταυρωσης. ο καλλιτεχνης, αφου κανει το νουμερο του (ενταξει, πλακα ειχε), πλησιαζει προς το παραθυρο μου κρατωντας ενα πουγκι κ μου λεει κατι αστειο κ εξοργιστικο ταυτοχρονα. εγω, επειδη εχω ηδη εξαντλησει προηγουμενως το υβρεολογιο μου, κατα τη διαρκεια του εσωτερικου μου μονολογου, τεντωνω τον λαιμο μου κ περιοριζομαι στο να του πω: "ρε ψηλε, εδω βρηκες να κανεις το κομματι σου;" ο ψηλος, χωρις να απομακρυνει το πουγκι του, μου απαντα: "δεν ειμαι ψηλος, ενα εβδομηντα ειμαι, αλλα φοραω ξυλοποδαρα." στο μεταξυ εχει αναψει πρασινο, αλλα απο πισω παραδοξως δεν κορναρει κανεις. λες κ ολοι περιμενουν να δουνε την αντιδραση μου. μεσα σε δευτερολεπτα σκεφτομαι, "για μια στιγμη, γιατι τα βαζω με το παληκαρι; εγω δεν ειμαι, υποτιθεται, ο μεγας υποστηρικτης της τεχνης του δρομου; τι δηλαδη; επειδη τα γκραφιτι δεν εμποδιζουν την κυκλοφορια κ τα συνθηματα δεν μου ζητανε κερματα; κ επειτα, γιατι βιαζομαι; που εχω να παω; ποιος ειμαι; που βρισκομαι; τι λαθος εχω κανει στη ζωη μου;" απο τις σκεψεις μου με βγαζει η φωνη ενος μοτοσυκλετιστη: "τι θα γινει, ρε μεγαλε; δωσε κατι στο παιδι να φυγουμε απο εδω." α, τι φαση, σκεφτομαι, οποιος ειναι πρωτος στο φαναρι, πληρωνει κ για τους υπολοιπους; "δεν ειμαι μεγαλος", του απαντω (ή ετσι θα ηθελα, τουλαχιστον), "αλλα στο ιντερνετ καμια φορα κ εγω μαλλον φοραω ξυλοποδαρα.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου