τινος ειναι, ρε ξαπλωστρα, τα παιδια;

εκανα μια βουτια, τωρα το απογευμα, σε μια παραλια εδω κοντα στον βολο. στην παραλια αυτην ο τοπικος εξωραϊστικος συλλογος εχει τοποθετησει ομπρελες κ ξαπλωστρες για τους λουομενους. την ωρα που κατεβηκα για μπανιο η παραλια ηταν σχεδον αδεια. αφου κολυμπησα λιγο, λοιπον, αραξα σε μια ξαπλωστρα κ αρχισα να διαβαζω ενα βιβλιο. δεν προλαβα να γυρισω δυο σελιδες, οταν ακουσα απο διπλα μου κατι σαν καυγα κ γυρισα να δω τι παιζει. σε μια αλλη ξαπλωστρα ητανε ενας τυπος, καμια δεκαρια χρονια μεγαλυτερος μου, κ κουβεντιαζε σε εντονο υφος με δυο πιτσιρικια. η ιδιαιτερα επιθετικη σταση των παιδιων -θα ηταν δεν θα ηταν εξι-επτα χρονων- κ το ειρωνικο κ δασκαλιστικο υφος του μεγαλου μού τραβηξαν την προσοχη κ θελησα να μαθω ποιο ηταν το θεμα της διαφωνιας τους. η φαση, λοιπον, ειχε ως εξης: τα παιδια πηγαν στον τυπο κ του διαμαρτυρηθηκαν οτι η συγκεκριμενη ξαπλωστρα ηταν δικια τους. αυτος τους απαντησε οτι κανουν λαθος κ οτι οι ξαπλωστρες δεν ειναι κανενος. τα παιδια τοτε τον ρωτησαν αφου, οπως ισχυριζοταν, δεν ειναι κανενος, μηπως δεν θα επρεπε να αραζει σε αυτες κανενας. ο τυπος τοτε διορθωσε την αρχικη του τοποθετηση, λεγοντας οτι οι ξαπλωστρες ανηκουν σε ολους. πραγμα που εκανε τα παιδια να επιστρεψουν στην αρχικη τους θεση, οτι δηλαδη η ξαπλωστρα, οπου καθοτανε ο τυπος, ειναι δικη τους, γιατι ενω πραγματι το συνολο των ξαπλωστρων ανηκει σε ολον τον κοσμο, στην συγκεκριμενη ολο το καλοκαιρι συνηθιζουν να αραζουνε αυτα. ο τυπος τοτε αρχισε να τους κανει μια κανονικη διαλεξη περι ιδιοκτησιας, δημοσιου χωρου κ αλλα τετοια ομορφα, η οποια καποια στιγμη διεκοπη βιαιως οταν ενα απο τα πιτσιρικια τού φωναξε: "αμαν, ρε ανθρωπε.. τα σχολεια ανοιγουν τον αλλο μηνα." στο μεταξυ, το δευτερο πιτσιρικι, αγανακτισμενο απο την τροπη που ειχε παρει η συζητηση, αν οχι κ απο την αδιαλλαξια του μεγαλου, ειχε ηδη αρχισει να απομακρυνεται. καθως περνουσε απο διπλα μου δεν κρατηθηκα κ το ρωτησα: "καλα, γιατι δεν καθοσαστε αλλου; τοσες αδειες ξαπλωστρες εχει.." "ε, μα δεν βλεπεις; αφου αυτη ειναι η μονη κοκκινη", μου απαντησε. λιγα μετρα πιο εκει, μεσα στο νερο, μια βαριεστημενη τσουχτρα, αδιαφορη εντελως για τα ιδιοκτησιακα του κοσμου της στεριας, τσιμπουσε τον εαυτο της, ετσι, για να περασει η ωρα..