εχετε κατι για μενα

πριν λιγες μερες ημουν με την παρεα μου σε ενα καφε σε εναν πεζοδρομο. ειχε ωραια μερα κ καθομασταν σε ενα τραπεζι εξω, μαζευοντας ηλιο κ χαζευοντας την περαντζαδα αυτης της πολης, που ζει διαρκως ενα αιωνιο φθινοπωρο. καποια στιγμη μας πλησιασε ενας αντρας περιπου στην ηλικια μου, που ουτε η εμφανιση του ουτε κ γενικα η σταση του εδειχναν πως ητανε ζητιανος. χωρις να απλωσει το χερι του, χωρις να δωσει στη φωνη του καποια χροια ικετευτικη, σταθηκε μπροστα μας κ απλως μας ρωτησε: "εχετε κατι για μενα;" οι δυο φιλοι μου βιαστηκαν, ο ενας να ψαξει στις τσεπες του για κερματα κ ο αλλος να του κανει νοημα να παει παρακατω. αυτος τοτε συγκεντρωσε το βλεμμα του σε μενα, που φανηκα πιο διστακτικος, κ επανελαβε πιο προσωπικα αυτη τη φορα: "εχεις κατι για μενα;" για καποιο λογο πιστεψα, εκεινη τη στιγμη, οτι ο ανθρωπος αυτος δεν ηρθε για να μας ζητησει χρηματα ή καποια ελεημοσυνη, αλλα πως κατι αλλο συνωμοτικο, μυστηριο κρυβοταν πισω απο την ερωτηση του. στο μεταξυ, ο ενας φιλος ειχε βγαλει μισο ευρω κ το ειχε ακουμπησει πανω στο τραπεζι, ενω ο αλλος, που ειχε θεωρησει πως το ερωτημα του ξενου δεν επρεπε να μεινει για παντα αναπαντητο, του ειπε, "οχι, φιλε μου, δεν εχουμε". ο αγνωστος, ωστοσο, αδιαφορωντας τοσο για το κερμα οσο και για την αρνηση -κ τα δυο τον ιδιο στοχο ειχαν, αλλωστε: να τον κανουνε να φυγει, να παει αλλου, να μας αφησει ησυχους- επεμεινε κ ρωτησε τριτη φορα κοιτωντας με στα ματια: "εχεις κατι για μενα;" αληθεια, ειχα αρχισει να αισθανομαι αβολα, δυσαρεστα, αμηχανα. προσπαθησα να συμβιβασω τις αντιδρασεις των δυο φιλων μου κ σπρωχνοντας το κερμα προς το μερος του απαντησα, "αυτο εδω.. σου φτανει;" το ανεκφραστο, μεχρι εκεινη τη στιγμη, βλεμμα του πηρε μια δοση οχι θλιψης, μα πιο πολυ συμπονιας, κ σπαζοντας μισο χαμογελο, μας γυρισε την πλατη κ απομακρυνθηκε, χωρις να δοκιμασει την τυχη του στα υπολοιπα τραπεζια. αν κ το περιστατικο μας απασχολησε ελαχιστα κ αμεσως μετα σχεδον αλλαξαμε κουβεντα, η απορια που μου γεννησε κολλησε πανω στη σκεψη μου σαν βδελα. σημερα το πρωι, πηγαινοντας να παρω το αμαξι μου, συναντησα τον ιδιο ανθρωπο ξανα να ψαχουλευει μεσα σε εναν καδο με απορριματα. οχι, δεν εμοιαζε καθολου με τους επαιτες κ τους ρακοσυλλεκτες που εχω δει σε αυτην εδω την πολη. ηταν περιπου εκει, στην ηλικια μου. ισως κ λιγο να μου εμοιαζε. με λιγη κακη τυχη θα μπορουσα, λεει, να ημουνα εγω αυτος εδω ο ανθρωπος. θα μπορουσα εγω να τριγυρνω κ να ρωτω τους αλλους αν εχουνε για εμενα κατι. την ωρα που περνουσα απο διπλα του, σταματησε να ψαχνει, γυρισε κ με κοιταξε. με αναγνωρισε κ αυτος. καταλαβε. "τωρα εχεις", μου ειπε. ετρεξα στο αμαξι μου, εβαλα μπρος κ εφυγα οσο γινοτανε πιο γρηγορα με κατευθυνση, οπως κ καθε τριτη, την εθνικη οδο, την εξοδο. η πολη φθινοπωριασε. ο κοσμος χειμωνιαζει.