τέσσερα, πέντε χρόνια πριν

-Πριν από μένα τι σκεφτόσουνα;
-Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι.
-Σκεφτόσουνα τις πρώην σου, το δέχομαι, εντάξει. Αλλά εγώ πού ακριβώς βρισκόμουνα τότε μες στο μυαλό σου;
-Μα τότε δεν σε γνώριζα.
-Ε, και; Τι σημασία έχει;
-Τώρα που το λες, μια φορά σε είχα σκεφτεί.
-Αλήθεια; Πότε ήταν;
-Το 2011. Νομίζω τον Δεκέμβρη.
-Μην με δουλεύεις. Εγώ ρωτάω σοβαρά.
-Όχι, αλήθεια λέω. Ήτανε βράδυ, ήμουνα στο σπίτι μου. Δεν είχα ύπνο. Βγήκα στο παράθυρο, να κάνω ένα τσιγάρο. Έκανε κρύο, μπορεί ακόμα και να χιόνιζε. Οι δρόμοι ήταν άδειοι. Άκουσα να φωνάζουν ένα όνομα. Ήτανε το δικό σου. Ήμουν εγώ που φώναζα. Θυμάμαι που αναγνώρισα την ίδια την φωνή μου. Έκλεισα το παράθυρο, γύρισα στο κρεβάτι. Λίγο μετά ήρθες και χτύπησες την πόρτα μου. Σου άνοιξα. Θυμάμαι που αναρωτήθηκα πώς είχες βγει μέσα σε αυτήν την παγωνιά με τόσα λίγα ρούχα. Φώναξα το όνομά σου άλλη μια φορά. Μου έκλεισες με ένα φιλί το στόμα. Μου ζήτησες να σε καλέσω στο κρεβάτι μου. Είπες, αν σου αρέσει τόσο το όνομά μου, πες μου να έρθω και θα σε κάνω να το φωνάζεις πιο συχνά. Μου έκλεισες το μάτι.
-Κι εσύ τι έκανες;
-Μετά από έναν χρόνο γνωριστήκαμε. Τέσσερα χρόνια πιο μετά κοντεύει να κλείσει η φωνή μου.