οι τελευταίες μέρες

-Αλήθεια, σκέφτηκες ποτέ πώς θα τελειώσουν όλα;
-Ποια όλα;
-Όλα, τα πάντα, η ζωή, εμείς, η ιστορία…
-Με ένα μπαμ, φαντάζομαι. Έτσι όπως κάνει, όταν τρυπάς μπαλόνι με καρφίτσα.
-Κι αν το ήξερες, τι θα έκανες;
-Θα έκλεινα τα αυτιά μου.
-Αν ήταν, λέει, να γίνει σε ένα μήνα η συντέλεια, πώς θα περνούσες τις τελευταίες μέρες;
-Μα η συντέλεια έγινε. Πάλι τα ίδια θα λέμε;
-Ναι, έγινε. Αλλά πες ότι τώρα γίνεται ξανά και έχεις να διαλέξεις. Τι θα έκανες, πριν καταστραφεί ολοσχερώς ο κόσμος;
-Θα αγόραζα ίσως μετοχές ή θα άρχιζα μαθήματα, να μάθω ξένες γλώσσες.
-Θα απαντήσεις σοβαρά ή μόνο μαλακίες;
-Δεν ξέρω… Μάλλον θα ήθελα να μείνω λίγο μόνος.
-Πάλι καλά.
-Τι εννοείς;
-Αν έλεγες πως θα θέλεις να τις περάσουμε μαζί, μάλλον θα με ξενέρωνες. 
-Κι εσύ αυτό δεν θέλεις;
-Εγώ ρωτάω τώρα. Και εκεί, στη μοναξιά σου, τι λες, θα με σκεφτόσουνα; Κι αν ναι, τι θα σκεφτόσουν ακριβώς; Αυτά που ζήσαμε μαζί ή όσα δεν προλάβαμε;
-Αν ήτανε να γίνει χθες, θα ήταν μάλλον το δεύτερο, μα αν είναι να γίνει αύριο, στα σίγουρα το πρώτο.
-Καλώς, λοιπόν. Ας γίνει!