λάθος γυναίκες αγαπώ, λάθος άντρες σκοτώνω

Αν και δεν πρέπει να περπάτησα πάνω από μισή ώρα, όταν έφτασα επιτέλους στο σταθμό, είχα την αίσθηση πως είχα διασχίσει ολόκληρη τη χώρα με τα πόδια. Ευτυχώς, το επόμενο τρένο θα ξεκινούσε σε ελάχιστα λεπτά και έτσι θα ξεφορτωνόμουν σύντομα το αδιάκριτο βλέμμα του μοναδικού υπαλλήλου, που μάλλον είχε θεωρήσει ύποπτη την επιθυμία μου να ταξιδέψω τέτοια μέρα στη (…). Με το ζόρι είχε κρατηθεί, όταν του ζήτησα εισιτήριο, για να μην με ρωτήσει τι στο διάολο πήγαινα να κάνω. Ήμουνα τόσο σίγουρος ότι θα ήμουν ο μόνος επιβάτης, που όταν επιβιβάστηκα και βρήκα άλλον έναν στο βαγόνι μου, σχεδόν ενοχλήθηκα από την παρουσία του. Όταν μάλιστα διαπίστωσα ότι ο άνθρωπος αυτός καθότανε στη θέση μου, ένιωσα τέτοιο εκνευρισμό που μόλις που κρατήθηκα και δεν κατέβηκα ξανά από το τρένο. Μετά το ξανασκέφτηκα και είπα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να τον πετούσα αυτόν έξω από το παράθυρο. Μόνο επειδή τα παράθυρα ήταν μικρά και μόλις μία χαραμάδα άνοιγε, θα έπρεπε να τον κόψω κομματάκια και να ταΐζω το τοπίο σε ολόκληρη τη διαδρομή με την παρείσακτή του ύπαρξη. Τουλάχιστον έτσι θα είχα με κάτι να ασχολούμαι. Το τρένο ξεκίνησε και εγώ ακόμα ήμουν όρθιος. Εκτός από τον ενοχλητικό, όλο το βαγόνι, ενδεχομένως και το τρένο ήταν άδειο. Δεν υπήρχε λόγος σοβαρός να κάνω φασαρία. Θα μπορούσα σίγουρα να κάτσω οπουδήποτε. Ωστόσο, δεν ήθελα να κάνω μια τέτοια υποχώρηση, η οποία θα μετρούσε οπωσδήποτε ως μια πρώτη ήττα στο ταξίδι μου, πριν καν καλά-καλά αυτό αρχίσει. Έτσι στάθηκα όρθιος πάνω από το κεφάλι του και του ζήτησα το λόγο. «Συγνώμη, αλλά αυτή είναι η θέση μου», απάντησε αυτός. «Ορίστε και το εισιτήριό μου.» Έλεγε αλήθεια. Ο ηλίθιος υπάλληλος είχε εκδώσει προφανώς δυο ίδια εισιτήρια για μας να κάνει να μαλώσουμε. Λάθος άνθρωπο σκόπευα να κάνω κομματάκια. Πάντα αυτό συμβαίνει, σε όλη τη ζωή μου. Λάθος γυναίκες αγαπώ, λάθος άντρες σκοτώνω. Του ζήτησα συγγνώμη και τον ρώτησα αν θα τον πείραζε να καθίσω δίπλα του. Άντι για απάντηση, μάζεψε πάνω στα γόνατα τον σάκο του. Η όρεξη μου για καυγά είχε δώσει τη θέση σε μια ακατανίκητη επιθυμία για κουβέντα. Ο διάλογος διακόπηκε μονάχα μια φορά, όταν στα μισά περίπου της διαδρομής μπήκε ελεγκτής, ο οποίος αφού έλεγξε τα εισιτήριά μας και είδε ότι έχουμε κι οι δυο την ίδια θέση ακριβώς, γέλασε. Γελάσαμε κι εμείς μαζί του και τότε αυτός σοβάρεψε απότομα και είπε ότι αυτός που κάθεται στη λάθος θέση θα πρέπει να πληρώσει πρόστιμο. Εμείς διαμαρτυρηθήκαμε, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος. Ο συνεπιβάτης μου μού πρότεινε να μοιραστούμε την ποινή, αλλά του απάντησα ότι δεν έχω άλλα λεφτά και ίσα που μου είχαν φτάσει για αυτό το εισιτήριο. Έτσι του πρότεινα να σφάξουμε τον ελεγκτή και ύστερα να καταλάβουμε το τρένο και να το πάμε όπου θέλουμε. «Μα εκεί που θέλουμε δεν πάει;», με ρώτησε αυτός, χωρίς να απορεί καθόλου για το αιμοσταγές σκέλος της πρότασής μου. Γελάσαμε ξανά και γέλασε μαζί μας και ο ελεγκτής για τελευταία φορά. Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή κανένας δεν τόλμησε να μας ξαναδιακόψει και έτσι μπορέσαμε να τα πούμε όλα και να ανακαλύψουμε πως ο σκοπός του ταξιδιού μας ήταν τόσο παράδοξα κοινός που θα μπορούσε να δικαιολογεί ακόμα και το γεγονός ότι μας είχαν βγάλει εισιτήριο για την ίδια θέση ακριβώς μέσα σε ένα άδειο κατά τα άλλα τρένο. Κι αφού τα είπαμε όλα και αφού το τρένο έφτανε σιγά-σιγά στα περίχωρα της (…), συνειδητοποιήσαμε ότι μονάχα ο ένας από τους δυο μας μπορούσε να αποβιβαστεί από αυτό το τρένο. Μονάχα ο ένας μας μπορούσε να ψάξει το σπίτι, όπου μας είχε τηλεφωνήσει η φωνή. Μονάχα ο ένας μας μπορούσε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα ή να εκτεθεί στην απειλή της. Πάντα έτσι συμβαίνει. Μπορεί αυτές οι ιστορίες να ξεκινούν με πολλαπλούς αφηγητές ή ήρωες, αλλά από κάποια στιγμή και έπειτα θα πρέπει ο πιο ήρωας από όλους να επιβάλει στους άλλους τη δική του μοναδική αφήγηση. Ο συνταξιδιώτης μου φάνηκε να διαφωνεί με αυτήν την άποψη και μου πρότεινε ξανά μια μέση λύση, εναλλακτική, από αυτές που ελάχιστα βοηθούνε στην εξέλιξη της όποιας ιστορίας.