το ύφος

Όταν θα βγούνε τον Σεπτέμβριο οι βαθμοί, θα πάρω έναν από χαμηλότερους στην τάξη. Μαζί και μια παρατήρηση από τον δάσκαλο που έλεγε περίπου κάτι τέτοιο: «Προσπάθησε να αποφεύγεις τον ρυθμό στον πεζό σου λόγο. Είναι επικίνδυνος!» Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η τελευταία λέξη. Ο ρυθμός μου δεν ήταν ούτε «εσφαλμένος» ούτε «κακός» ούτε «άσχημος» τουλάχιστον, αλλά «επικίνδυνος». Τι ήταν άραγε αυτό που ετίθετο σε κίνδυνο; Εγώ; Ο αναγνώστης; Η αφήγηση; Το ξέρω πως το γράψιμο μου έχει ένα στυλ παράδοξο που μου έχει με κάποιον τρόπο αφύσικο προσκολληθεί από τις πρώτες μου ακόμα ιστορίες. Ποτέ δεν το επιδίωξα, ποτέ ωστόσο δεν θέλησα και να το καταργήσω. Ίσως διότι στην αρχή καταπιανόμουνα με άλλα πράγματα πολύ πιο επικίνδυνα. Ίσως διότι στην συνέχεια δεν είχα πια και τίποτα να χάσω.