το παραμύθι του παππού

(Σαλόνι εργένικου διαμερίσματος. Ένας άντρας και μια γυναίκα κι οι δυο γύρω στα τριάντα. Αυτός πηγαινοέρχεται νευρικός κρατώντας το τηλέφωνό του. Αυτή πιο ήρεμη κάθεται στον καναπέ και το κοιτάζει)

Σοφοκλής: (μιλώντας στο τηλέφωνο) Έλα, Απόστολε. Σε παίρνω για την περίπτωση που λέγαμε. Λοιπόν, μίλησα με τον «άνθρωπο» και μου είπε πως είναι εντάξει και πως περιμένει από εμάς να ξεκινήσουμε. Μόνο που θέλει, λέει, τα μισά λεφτά μπροστά. Μου τόνισε ότι δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης, αλλά πως έτσι κάνει πάντα. Εγώ, Απόστολε, από λεφτά, όπως γνωρίζεις, δεν είμαι και στα καλύτερά μου, αλλά δεσμεύομαι, έτσι και πάνε όλα καλά, να σε τακτοποιήσω άμεσα. Σε παρακαλώ, μόλις ακούσεις το μήνυμα αυτό κι αφού σκεφτείς καλά το πράγμα, πάρε με για να μου πεις πώς να κινηθώ. Ξέρεις, ο χρόνος μας πιέζει.

Ράνια: Τι σου είπε;

Σοφοκλής: Τι να μου πει, ρε Ράνια; Δεν άκουσες; Μήνυμα στον τηλεφωνητή του άφησα.

Ράνια: Και;

Σοφοκλής: Μου είπε να σου δώσω χαιρετίσματα.

Ράνια: Ο τηλεφωνητής;

Σοφοκλής: Ναι, και να τον πάρεις, λέει, καμιά φορά να κανονίσετε. Σε έχει επιθυμήσει.

Ράνια: Άντρας ήταν;

Σοφοκλής: Ποιος;

Ράνια: Ο τηλεφωνητής; Ήτανε αντρική φωνή; Συνήθως βάζουν γκόμενες, για αυτό ρωτάω.

Σοφοκλής: Έχω λιγάκι αγχωθεί, το ξέρεις;

Ράνια: Το ξέρω, αλλά νομίζω πως κακώς αγχώνεσαι. Πρώτον, γιατί δεν πρόκειται να γίνει η δουλειά. Και δεύτερον, γιατί ακόμα και να γίνει, όλο και κάποια μαλακία θα παιχτεί και βλέπω μετά να σας μαζεύουν. Στη θέση σου θα αγχωνόμουν έτσι και σου απαντούσε αμέσως ο Απόστολος. Για αυτό σου λέω, καλύτερα ο τηλεφωνητής. Δεν παίρνει και πρωτοβουλίες.

Σοφοκλής: Γιατί το γρουσουζεύεις;

Ράνια: Έτσι, γιατί είμαι κακιά και θέλω να σε δω να τρως τα μούτρα σου.

Σοφοκλής: Δεν το εννοείς αυτό που λες.

Ράνια: Αν το εννοούσα, λες να καθόμουν τώρα εδώ και να σου έκανα παρέα;

Σοφοκλής: Σε ευχαριστώ.

Ράνια: Άσε τα ευχαριστώ για αργότερα και φτιάξε μου έναν καφέ. Νομίζω πως θα το ξενυχτήσουμε απόψε.

Σοφοκλής: Θυμάσαι εκείνην την ιστορία που μας έλεγε ο παππούς;

Ράνια: Ποια; Εκείνην από τον εμφύλιο;

Σοφοκλής: Όχι ρε, την άλλη με την άμαξα. Με τα άλογα που ταξιδεύαν μόνα τους.

Ράνια: Αυτήν την έλεγε ο παππούς για να μας πάρει ο ύπνος. Εγώ καφέ σου ζήτησα.

Σοφοκλής: Για κάποιο λόγο, απόψε την θυμήθηκα. Νομίζω πως κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει.

Ράνια: Μπράβο ρε! Σου πήρε τριάντα χρόνια να καταλάβεις ένα παραμυθάκι.

Σοφοκλής: Θέλω να πω πως είδα τον συμβολισμό. Τι ήθελε να μας διδάξει ο παππούς, όταν την διηγούνταν. Τα άλογα νομίζω πως ήμασταν εμείς. Και η άμαξα το σπίτι. Και το ταξίδι η ζωή. Θυμάσαι πώς τελείωνε;

Ράνια: Θυμάμαι ότι ο παππούς κάθε φορά της έδινε και διαφορετική κατάληξη. Νομίζω πως αυτοσχεδίαζε. Ήταν πολύ καλός σε αυτά ο συγχωρεμένος.

Σοφοκλής: Ακριβώς! Ξέρεις και άλλα τέτοια παραμύθια όπου το τέλος κάθε φορά να αλλάζει. Αυτό είναι το θέμα, ρε! Ότι μπορεί εμείς να ξεκινάμε το ταξίδι μας, να πάμε όπου γουστάρουμε την άμαξα, να ζούμε την περιπέτεια μας, αλλά στο τέλος δεν υπάρχει τίποτα να μας εξασφαλίζει ότι θα επιστρέψουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε, ότι θα ξαναγίνουμε αυτό που κάποτε υπήρξαμε.

Ράνια: Και όλα αυτά στο παραμύθι του παππού;

Σοφοκλής: Εγώ έτσι το βλέπω.

Ράνια: Γιατί δεν παίρνεις τον Απόστολο ξανά. Να του το πεις και αυτουνού. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να το εκτιμήσει. Ή μάλλον όχι! Πες το καλύτερα στον «άνθρωπο»! Αυτός θα το γουστάρει σίγουρα. Μην σου πω ότι μπορεί και να δεχτεί στο τέλος και να σας κάνει τη δουλειά χωρίς να πάρει μία.

Σοφοκλής: Πάω να φτιάξω καφέ.

Ράνια: Να μου τον κάνεις σκέτο.

Σοφοκλής: Καλά.

Ράνια: Δεν σε πειράζει να ανοίξω τηλεόραση;

Σοφοκλής: Κάνε ό,τι γουστάρεις.

(Ο Σοφοκλής βγαίνει από το δωμάτιο. Η Ράνια ανοίγει την τηλεόραση και αλλάζει τα κανάλια)

Παρουσιαστής (πρώτο κανάλι): …ο οποίος, αφού συναντήθηκε με αντιπροσωπεία των συνδικαλιστών και έλαβε γνώση των αιτημάτων τους, δήλωσε σχετικά: Ο αγώνας των εργαζομένων είναι σεβαστός και το δικαίωμά τους για απεργία αναφαίρετο. Ωστόσο οι υποχρεώσεις της κυβέρνησης είναι σαφείς και δυστυχώς αδιαπραγμάτευτες. Ως εκ τούτου, θα πρέπει όλοι ο φορείς να διαισθανθούν την κρισιμότητα…

Ηθοποιός (δεύτερο κανάλι): …μέχρι που να το καταλάβει επιτέλους. Τι; Δηλαδή εγώ που την περίμενα τόσο καιρό, τι είμαι, δηλαδή; Τώρα, θα πάω και θα της το πω. Ναι, ναι, αυτό θα κάνω. Οπωσδήποτε. Κοίτα να δεις την άτιμη. Πώς κάθεται και με κοιτάζει. Και τι είναι αυτό που φόρεσε; Καλά, επίτηδες το κάνει…

Αφηγητής (τρίτο κανάλι): …όπου εκεί τον περίμενε μια νέα σκληρή δοκιμασία. Ο αγώνας για την επιβίωση σε αυτό το αχαρτογράφητο σημείο του πλανήτη δεν ήταν θέμα πια ρεκόρ και επιδόσεων, πράγμα που ο βετεράνος αθλητής το ήξερε, αλλά δεν γνώριζε ότι είχε μόλις περάσει το όριο εκείνο όπου οι ανθρώπινες συνήθειες και αντοχές εξασφαλίζουν…

Ηθοποιός (τέταρτο κανάλι): …η οποία σου ανήκει. Για αυτό σε ικετεύω, Πολυχρονεμένε μας Σουλτάνε, άφησε τα κορίτσια μας να ζήσουν, αφού ποτέ κάτι κακό δεν θέλησαν στην Αυτοκρατορία σου να κάνουν και μόνο για να σε υπηρετούν έχουνε έρθει σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Κι εγώ, όποτε χρειαστεί ξανά η Μεγαλειότητά σου τις ταπεινές…    

Σοφοκλής (επιστρέφοντας στο σαλόνι): Τι λέει; Έχει τίποτα καλό;

Ράνια: Μπα… Τα ίδια και τα ίδια…         

Σοφοκλής: Μήπως χτύπησε το τηλέφωνο όσο ήμουν στην κουζίνα;

Ράνια: Ναι, σε πήρε ο Απόστολος.

Σοφοκλής: Αλήθεια; Και τι είπε;

Ράνια: Είπε πως αν είχε όλα τα λεφτά, θα παντρευότανε.

Σοφοκλής: Μα παντρεμένος είναι.

Ρανιά: Α, ναι; Ε τότε πως θα χώριζε.

Σοφοκλής: Μου κάνεις πλάκα, έτσι;

Ράνια: Όχι μωρέ, λιγάκι σε πειράζω.

Σοφοκλής: Πεινάς; Θέλεις να παραγγείλω κάτι;

Ράνια: Όχι, μου φτάνει ο καφές. Πολύ πικρό τον έκανες.

Σοφοκλής: Αφού μου είπες σκέτο.

Ράνια: Φοβόμουν πως θα τον έκανες γλυκό, αν σου ζητούσα μέτριο.

Σοφοκλής: Δεν σε καταλαβαίνω. Σκέτος θα πει χωρίς καθόλου ζάχαρη. Εδώ δεν τίθεται θέμα αναλογίας.

Ράνια: Καλά, δεν τρέχει τίποτα.

Σοφοκλής: Αν θες, τον ξαναφτιάχνω.

Ράνια: Όχι, σου λέω. Θα τον πιω. Άλλωστε, θα τον χρειαστώ. Μεγάλη η νύχτα απόψε.

Σοφοκλής: Κι αν δεν μας πάρει ο Απόστολος;

Ράνια: Δώσε μου το τηλέφωνο.

Σοφοκλής: Γιατί; Τι θες να κάνεις;

Ράνια: Θα πάρω να του αφήσω ένα μήνυμα.

Σοφοκλής: Τι μήνυμα; Αφού του άφησα εγώ.

Ράνια: Άκουσα κάτι στην τηλεόραση. Μου ήρθε μια ιδέα.

Σοφοκλής: Από τα ίδια και τα ίδια που έπαιζε;

Ράνια: Ναι, ακριβώς. Από αυτά. Θα δεις. Δώσε μου το τηλέφωνο και μην μιλάς καθόλου.

Σοφοκλής: Μόνο μην τον θυμώσεις. Πρόσεχε!

Ράνια (στο τηλέφωνο): Κύριε Απόστολε, η Ράνια είμαι, η αδερφή του Σοφοκλή και σας τηλεφωνώ εκ μέρους του. Επειδή ανησυχούμε ότι ενδεχομένως δεν έχετε λάβει γνώση ακόμα του αιτήματός μας. Επειδή μας πιέζει η προθεσμία που έχουμε προκειμένου να δώσουμε οριστική απάντηση στον άνθρωπο. Επειδή το ζήτημα αυτό καθίσταται για εμάς ιδιαιτέρως σημαντικό και επιθυμούμε απαρέγκλιτα την επιτυχή ευόδωσή του. για όλους τους παραπάνω λόγους, σας καλώ, και αφού λάβετε υπόψιν την ταύτιση των δικών μας επειγόντων αναγκών με τα δικά σας δίκαια συμφέροντα, να μας απαντήσετε άμεσα στο ήδη σαφώς διατυπωμένο αίτημά μας. Σας ευχαριστώ.

Σοφοκλής: Όλα αυτά στην τηλεόραση τα άκουσες;

Ράνια: Είσαι ψεύτης.

Σοφοκλής: Γιατί; Τι είπα;

Ράνια: Η φωνή στον τηλεφωνητή… γκόμενα ήταν τελικά.

Σοφοκλής: Τώρα μπορεί. Πριν ήταν άντρας, πάντως.

Ράνια: Λες ψέματα συνέχεια. Ποτέ δεν βάζουν άντρα στις δουλειές αυτές. Αλλά ακόμα και να έβαζαν, σιγά να μην αλλάζει η φωνή σε κάθε τηλεφώνημα.

Σοφοκλής: Τι κάνεις;

Ράνια: Τίποτα. Απλώς παίρνω για να τσεκάρω.

Σοφοκλής: Ποιον παίρνεις; Δεν κατάλαβα.

Ράνια (στο τηλέφωνο): Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε ο αδερφός μου στο μυαλό του, όταν κανόνιζε να κάνει ετούτη τη δουλειά. Αν με είχε συμβουλευτεί νωρίτερα, σίγουρα θα του έλεγα να ασχοληθεί με κάτι που γνωρίζει. Είναι άσχετος με αυτά τα πράγματα, κι όμως είναι καλός, εργατικός κι επίμονος. Με λίγη σωστή καθοδήγηση και ίσως με λίγη ακόμα έμπρακτη βοήθεια, πιστεύω πως θα τα καταφέρει. Στην πραγματικότητα αυτά τα λίγα είναι που ζητάει από τον Απόστολο. Κι αν ο Απόστολος μπορούσε να με ακούσει, τότε θα του έλεγα πως πρέπει να νιώθει ασφαλής. Πως ο αδερφός μου είναι έντιμος και θα του τα επιστρέψει κι αυτά κι ακόμα περισσότερα.

Σοφοκλής: Τι έκανες τώρα;

Ράνια: Και πάλι γυναίκα ήταν.

Σοφοκλής: Τι ήταν αυτά που έλεγες;

Ράνια: Τίποτα σοβαρό, ηρέμησε. Απλώς μονολογούσα.

Σοφοκλής: Μονολογούσες στο τηλέφωνο;

Ράνια: Στον τηλεφωνητή του κύριου Απόστολου.

Σοφόκλης: Τι έκανες, γαμώτο;

Ράνια: Ηρέμησε, σου λέω. Θα δεις, θα του αρέσει. Θα σκεφτεί πως πάτησα το νούμερο του κατά λάθος και θα εκτιμήσει που με άκουσε να μιλάω ειλικρινά κι αυθόρμητα.

Σοφοκλής: Θα πει πως είμαστε τρελοί. Ίσως κι απελπισμένοι.

Ράνια: Σταμάτα να βάζεις στο μυαλό σου το κακό.

Σοφοκλής: Δεν φταίω εγώ. Μόνο του μπαινοβγαίνει.

Ράνια: Να σου πω, γιατί δεν πας κάνεις ένα μπάνιο; Θα χαλαρώσεις. Όλη αυτή η νευρικότητα μόνο καλό δεν κάνει.

Σοφοκλής: Κι αν πάρει πίσω ο Απόστολος;

Ράνια: Θα έρθω να σε φωνάξω.

Σοφοκλής: Καλά, θα κάνω γρήγορα. Έχε μόνο το νου σου.

(Ο Σοφοκλής βγαίνει ξανά από το δωμάτιο και η Ράνια παίρνει ξανά το τηλέφωνο στα χέρια της)

Ράνια (στο τηλέφωνο): Ο Σοφοκλής, ακολουθώντας τη συμβουλή της αδερφής του, μπαίνει να κάνει ένα μπάνιο γρήγορο, μήπως και έτσι ηρεμήσει κάπως. Όλη αυτή η ιστορία με τη γνωστή υπόθεση, τις απαιτήσεις του «ανθρώπου» προκειμένου να συνεργαστεί και τις επιφυλάξεις του Απόστολου του έχουν προκαλέσει μιαν ένταση πρωτόγνωρη. Λες κι είναι η πρώτη του φορά που πρέπει να αναλάβει μιαν ευθύνη. Ενώ μπαίνει κάτω από το ντουζ σκέφτεται την αδερφή του που περιμένει στο σαλόνι. Άραγε, τι θα έκανε χωρίς αυτήν, χωρίς την ψύχραιμή της παρουσία;

Σοφοκλής (επιστρέφοντας στο σαλόνι): Με ποιον μιλάς;

Ράνια: Τέλειωσες κιόλας;

Σοφοκλής: Ήτανε κρύο το νερό και βαριόμουνα να περιμένω να ζεσταθεί ο θερμοσίφωνας.

Ράνια: Ξέρεις, το ξανασκέφτηκα.

Σοφοκλής: Ποιο πράγμα;

Ράνια: Αυτό με τη φωνή του τηλεφωνητή. Νομίζω έχεις δίκιο.

Σοφοκλής: Πως ήταν άντρας πριν;

Ράνια: Ναι και πως ίσως πρέπει να τον πάρω να κανονίσουμε. Ίσως πραγματικά να με έχει επιθυμήσει.

Σοφοκλής: Ράνια, σου είπα ψέματα.

Ράνια: Όχι, όχι. Το παραδέχομαι. Δεν σου εμφανίζονται συνέχεια οι αντρικές φωνές. Πρέπει να το εκμεταλλεύεσαι.

Σοφοκλής: Ράνια, δεν υπάρχει άντρας τηλεφωνητής.

Ράνια: Μπορεί πραγματικά να είναι κάτι σπάνιο. Ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναπετύχω;

Σοφοκλής: Μα ακόμα κι έτσι, δεν είναι παρά μία μηχανή.

Ράνια: Δεν μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς έτσι. Τι, δηλαδή; Επειδή κάνει μια βαρετή κι απρόσωπη δουλειά; Μπορεί από κοντά να είναι πολύ ενδιαφέρων τύπος.

Σοφοκλής: Δεν μπορείς να κανονίσεις να βγεις με τη φωνή του τηλεφωνητή. Το μήνυμα αυτό που ακούγεται είναι ηχογραφημένο.

Ράνια: Ε, και; Γιατί εσύ δεν επαναλαμβάνεις συνέχεια στις φιλενάδες σου τα ίδια; Δεν είδα να ενοχλείται καμία από αυτό.

Σοφοκλής: Που ξέρεις τι λέω εγώ στις φιλενάδες μου;

Ράνια: Που ξέρω ότι δεν ενοχλούνται θα έπρεπε κανονικά να με ρωτήσεις.

Σοφοκλής: Τι πας να κάνεις τώρα;

Ράνια: Πάω να πάρω τηλέφωνο τον φίλο μου τον τηλεφωνητή.

Σοφοκλής: Σταμάτα τις βλακείες!

Ράνια: Όχι, να δεις ότι δεν ντρέπομαι.

Σοφοκλής: Σταμάτα, σου λέω! Θα γίνουμε ρεζίλι.

Ράνια: Εγώ θα γίνω, μην ανησυχείς. Εσύ θα παραμείνεις κύριος.

Σοφοκλής: Πες μου ότι δεν παίρνεις πάλι τον Απόστολο.

Ράνια: Λοιπόν, άκου τι θα γίνει. Αν βγει γυναίκα πάλι, θα το κλείσω, σου το υπόσχομαι. Κι ο Απόστολος θα νομίζει απλώς του έκανες ακόμα μια αναπάντητη. Αν βγει όμως αντρική φωνή, θα με αφήσεις να πω τα δικά μου. Ακόμα κι αν ο Απόστολος τα ακούσει όλα αυτά, νομίζω πως θα σκεφτεί πως απευθύνομαι σε αυτόν. Έτσι όχι μονάχα δεν θα ενοχληθεί, αλλά μπορεί και να κολακευτεί και να γουστάρει. Θα δεις, στο τέλος θα βοηθήσει και στην υπόθεσή σου αυτό το τηλεφώνημα

Σοφοκλής: Δίνεις τον λόγο σου, αν βγει γυναίκα, θα το κλείσεις.

Ράνια: Δεν μου αρέσουν οι γυναίκες, Σοφοκλή.

Σοφοκλής: Εντάξει, παραιτούμαι.

Ράνια (στο τηλέφωνο): Γεια σου! Το ήξερα πως θα απαντούσες εσύ ετούτη τη φορά. Μην με παρεξηγήσεις, αλλά είναι κάτι που θέλω να σου ζητήσω. Δεν με γνωρίζεις, το ξέρω, και δεν είμαι σίγουρη αν έχεις έστω ακούσει το όνομά μου. Εγώ όμως νομίζω πως σε ξέρω λίγο ή πως τουλάχιστον θα ήθελα να σε μάθω ακόμα περισσότερο. Ο αδερφός μου βρίσκεται σε δύσκολη θέση και αν θα μπορούσε αυτό το τηλεφώνημα να κάνει για αυτόν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα, θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη. Για αυτό κι εγώ θα ήθελα να σου ζητήσω να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τον βοηθήσεις. Να τον εμπιστευτείς, να δείξεις υπομονή και κατανόηση. Να μην ξεχάσεις πως όπως κι αυτός βρίσκεται στην ανάγκη σου ετούτη τη στιγμή, έτσι κι εσύ μπορεί στο μέλλον να χρειαστείς κάποιου άλλου, ακόμα και του Σοφοκλή του ίδιου, την απαραίτητη βοήθεια. Δεν ξέρω πως είσαι από κοντά. Έχω ακούσει μονάχα τη φωνή σου. Αλλά από αυτήν και μόνο έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι είσαι άνθρωπος καλός και έξυπνος και ξέρεις όχι μονάχα να εκτιμάς την έννοια της φιλίας, αλλά και να επενδύεις στων φίλων σου τις αρετές. Ο αδερφός μου σε θεωρεί φίλο του πραγματικό και διαρκώς σε σένα μου μιλάει. Τόσο που στ’ αλήθεια μου έχει από καιρό γεννηθεί η περιέργεια να σε γνωρίσω από κοντά. Βοήθησέ τον, σε παρακαλώ, κι εγώ σου υπόσχομαι, αν κάποτε μπορέσουμε να συνεχίσουμε ετούτην την κουβέντα από κοντά, να σου μιλήσω και για άλλα πράγματα, από αυτά που από το τηλέφωνο δεν λέγονται. Από αυτά που από κοντά ακούγονται πιο ωραία. Γεια σου, λοιπόν. Και περιμένω νέα σου.

Σοφοκλής: Δεν το πιστεύω τι έκανες.

Ράνια: Ωραία φωνή είχε τελικά αυτός ο τηλεφωνητής. Βάζω στοίχημα ότι πρέπει να είναι πολύ γοητευτικός άντρας.

Σοφοκλής: Τι θα σκεφτεί ο Απόστολος, αν τα ακούσει όλα αυτά;

Ράνια: Το θέμα είναι καλύτερα να μην σκεφτεί. Καλύτερα να λειτουργήσει αυθόρμητα.

Σοφοκλής: Έτσι όπως έκανες κι εσύ; Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σαν και εσένα, Ράνια.

Ράνια: Πώς είμαι εγώ; Τι θες να πεις;

Σοφοκλής: Τίποτα. Ας το αφήσουμε καλύτερα.

Ράνια: Θέλεις να δούμε λίγη τηλεόραση;  

Σοφοκλής: Αφού δεν έχει τίποτα.

Ράνια: Ας δούμε λίγο τίποτα, λοιπόν. Έλα, κάτσε κοντά μου.

(Κάθονται και οι δυο στον καναπέ και η Ράνια ανοίγει πάλι την τηλεόραση)

Αφηγητής: …και τότε γύρισε το ένα άλογο και ρώτησε το άλλο, «θέλεις να μείνουμε εδώ;» Και το άλλο του απάντησε, «θέλω παντού να πάμε.» Και αφού σε αυτό το μέρος, το «παντού» δεν είχαν φτάσει ακόμα, συνέχισαν να ταξιδεύουν με την άμαξα προς το παντού για πάντα.»           

(Χτυπάει το τηλέφωνο.)

Τέλος