τα χώματα

-Πως λένε το αγοράκι σας;
-Δεν είναι αγοράκι.
-Α! Να με συγχωρείτε! Ξέρετε...
-Μπα, μάλλον δε σας συγχωρώ. Άλλωστε, δε με νοιάζει.
-Δεν είστε η μητέρα του;
-Όχι! Η μάνα του μας άφησε. Εγώ είμαι ο μπαμπάς του.
-Μα, δε μπορεί! Δε γίνεται...
-Εσάς; Ποιο είναι το δικό σας;
-Αυτό που παίζει με τα χώματα! Με τη σπασμένη μύτη.
-Αλήθεια; Πως το έπαθε;
-Χθες βράδυ πάλι είχαμε κάποια διαφωνία.
-Χμ... Νομίζω πως του πάει.
-Ναι, μου θυμίζει τον πατέρα του.
-Α, ναι; Και που είναι ο καημένος;
-Νομίζω πια δε με αγαπάς.
-Νομίζω δε σε νοιάζει.