λος αφραγκος

πριν λιγο στον πεζοδρομο παιζανε δυο πλανοδιοι μουσικοι, πολυ κοντα ο ενας στον αλλον. ο πρωτος, γυρω στα πενηντα, επαιζε στο βιολι, κατι ρωσικα.. οτσι τσορνια κ τετοια. ο δευτερος, πιο πιτσιρικας, επαιζε στην κιθαρα του ρεντιοχεντ ή ετσι μου φανηκε τουλαχιστον. ο ηχος κ των δυο εβγαζε κατι παραπονιαρικο κ ετσι, οπως επεφταν οι συγχορδιες του ενος πανω στου αλλου, η μειξη δεν ακουγοτανε κ τοσο ενοχλητικα παραταιρη. καποια στιγμη περναει μια παρεα κοριτσιων μπροστα απο τον κιθαριστα. τον κοιταζουν, τον σχολιαζουν, του χαμογελουν κ η μια παει κοντα του κ του ριχνει ενα κερμα μεσα στη θηκη του οργανου του. αυτος ζωηρευει κ παιζει με μεγαλυτερη ενταση πλεον μονο για παρτη τους. ο βιολιστης, παραδιπλα, παρακολουθει, ζηλευει μαλλον λιγο κ οχι μονο αρχιζει να παιζει κ αυτος πιο εντονα, αλλα αλλαζει αιφνιδιως ρεπερτοριο, κανοντας ενα αλμα απο τις στεπες της ρωσιας ως τα λιμανια της αργεντινης. ο νεαρος δεχεται την προκληση, αφηνει το κομματι του κ τον σιγονταρει σε αυτο το ξελιγωμενο τανγκο του μεσημεριου. τωρα δεν τους παρακολουθουν μοναχα τα κοριτσια, αλλα ολοκληρη η πολη. τελειωνουν, ο κοσμος τους χειροκροτα, τα κοριτσια ριχνουν ακομα ενα κερμα, αυτη τη φορα μεσα στη θηκη του βιολιου κ απομακρυνονται, αφου εχουν πια ολοκληρωσει την αποστολη τους. "να σου πω, ρε μπαρμπα," φωναζει ο κιθαριστας στον βιολιστη, "τι λες; κανουμε συγκροτημα;" "κ δεν κανουμε", του απαντα ο αλλος. "κ πώς λες να το πουμε;" "ξερωγω.. οι αφραγκοι σου αρεσει;"