Το «L'Éternel Adam» είναι ένα από τα λιγότερα γνωστά βιβλία του Ιουλίου Βερν, το οποίο ωστόσο προσωπικά θεωρώ πως ίσως είναι και το καλύτερό του. Πρόκειται για μία σύντομη νουβέλα, επιστημονικής φαντασίας εννοείται, όπου ο κεντρικός του ήρωας ύστερα από μια κάποια συντέλεια του κόσμου βρίσκεται ξαφνικά να είναι –σχεδόν- ο μόνος κάτοικος του πλανήτη Γη και αναλαμβάνει όχι μόνο να διαφυλάξει τον ανθρώπινο πολιτισμό, αλλά και να δημιουργήσει πάνω σε αυτήν την κληρονομία –ως περίπου μόνος κληρονόμος- τη νέα ανθρωπότητα. Δεν πρόκειται να αποκαλύψω εδώ την τραγική κατάληξη της αποστολής του, η οποία από μόνη της θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα για ένα σωρό άλλα βιβλία.
Ωστόσο, η ιδέα πως ο κόσμος όλος, για κάποιο λόγο, καταστρέφεται και ο ένας και μοναδικός επιζών αυτής της καταστροφής είμαι εγώ είναι μια από τις πιο αγαπημένες εμμονές που μπαινοβγαίνουν, από τα παιδικά μου χρόνια ακόμα, στις σκέψεις και στα όνειρά μου. Και για να μην παρεξηγούμαι, δεν είναι κάτι που στ’ αλήθεια να το επιθυμώ και ούτε καν με θέλγει ως ενδεχόμενο σενάριο. Άλλο αν κάποτε σε κάποια στιγμή συγγραφικής εμπάθειας τόλμησα περίπου να το ευχηθώ. Και ακόμα πιο άλλο, φυσικά, που πάντα νόμιζα ότι η προφητεία του μεγάλου Γάλλου λογοτέχνη, που έντεχνα διατύπωσε με τον «Αιώνιο Αδάμ» του, κάπου σε κάποια πιθανή πραγματικότητα ίσως και να αφορούσε εμένα.
Δεν ξέρω πόσο επικείμενη είναι η τελική καταστροφή. Δεν έχω ιδέα αν θα μπορέσω ποτέ ο ίδιος να ανταποκριθώ στις προφανείς υποχρεώσεις και τις άγνωστες συνθήκες ενός κόσμου μετά την αποκάλυψη. Και δε γνωρίζω βέβαια αν τελικά θα άντεχα το ρόλο το δυσβάσταχτο του μόνου επιζώντα. Αυτό για το οποίο όμως είμαι σίγουρος είναι πως αν υπήρχε κάποιος τρόπος, λέει, να πληροφορηθώ πως έρχεται η μέρα η ρημάδα της συντέλειας και χρόνος δεν υπάρχει παρά μονάχα για τακτοποιήσω τις πιο επείγουσες από τις εκκρεμότητές μου, τότε ένα από τα πράγματα που οπωσδήποτε θα έκανα θα ήταν να κάτσω και να γράψω ένα βιβλίο σαν κι αυτό. Κάτι, ας πούμε, σαν αποχαιρετισμό μα και σαν καλωσόρισμα ταυτόχρονα.
Και κάτι ακόμα. Δεν είναι τόσο το τέλος του κόσμου που με ανησυχεί, όσο ο κόσμος του τέλους που στ’ αλήθεια με τρομάζει. Άλλωστε, η συντέλεια έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Δε φταίει αυτή αν δεν την καταλάβαμε.
Ωστόσο, η ιδέα πως ο κόσμος όλος, για κάποιο λόγο, καταστρέφεται και ο ένας και μοναδικός επιζών αυτής της καταστροφής είμαι εγώ είναι μια από τις πιο αγαπημένες εμμονές που μπαινοβγαίνουν, από τα παιδικά μου χρόνια ακόμα, στις σκέψεις και στα όνειρά μου. Και για να μην παρεξηγούμαι, δεν είναι κάτι που στ’ αλήθεια να το επιθυμώ και ούτε καν με θέλγει ως ενδεχόμενο σενάριο. Άλλο αν κάποτε σε κάποια στιγμή συγγραφικής εμπάθειας τόλμησα περίπου να το ευχηθώ. Και ακόμα πιο άλλο, φυσικά, που πάντα νόμιζα ότι η προφητεία του μεγάλου Γάλλου λογοτέχνη, που έντεχνα διατύπωσε με τον «Αιώνιο Αδάμ» του, κάπου σε κάποια πιθανή πραγματικότητα ίσως και να αφορούσε εμένα.
Δεν ξέρω πόσο επικείμενη είναι η τελική καταστροφή. Δεν έχω ιδέα αν θα μπορέσω ποτέ ο ίδιος να ανταποκριθώ στις προφανείς υποχρεώσεις και τις άγνωστες συνθήκες ενός κόσμου μετά την αποκάλυψη. Και δε γνωρίζω βέβαια αν τελικά θα άντεχα το ρόλο το δυσβάσταχτο του μόνου επιζώντα. Αυτό για το οποίο όμως είμαι σίγουρος είναι πως αν υπήρχε κάποιος τρόπος, λέει, να πληροφορηθώ πως έρχεται η μέρα η ρημάδα της συντέλειας και χρόνος δεν υπάρχει παρά μονάχα για τακτοποιήσω τις πιο επείγουσες από τις εκκρεμότητές μου, τότε ένα από τα πράγματα που οπωσδήποτε θα έκανα θα ήταν να κάτσω και να γράψω ένα βιβλίο σαν κι αυτό. Κάτι, ας πούμε, σαν αποχαιρετισμό μα και σαν καλωσόρισμα ταυτόχρονα.
Και κάτι ακόμα. Δεν είναι τόσο το τέλος του κόσμου που με ανησυχεί, όσο ο κόσμος του τέλους που στ’ αλήθεια με τρομάζει. Άλλωστε, η συντέλεια έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Δε φταίει αυτή αν δεν την καταλάβαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου