όπως η άμμος

Στη μυστική καταπακτή που κρύβεις κάτω από το αφράτο μαξιλάρι σου.
Στο σκοτεινό το μονοπάτι που ξεκινά από τους πρόποδες του κρεβατιού σου.
Στον αενάως πολλαπλασιασμένο κόσμο σου που αντανακλάται στα νερά του ξύλινου γυαλιστερού δαπέδου σου.
Στους παλαιούς κι αγέννητους ενοίκους του από κάτω σου πατώματος.
Στα μυκηναϊκά θεμέλια του οικοδομήματός σου.
Στον κάμπο που ήταν κάποτε εδώ.
Στην έρημο που θα διαδεχτεί την πόλη σου.
Το όνειρο που είδες και που ξέχασες.
Το όνειρο που μια φορά σε είδε κι αμέσως ύστερα σε έχασε.
Το όνειρο που ονειρεύτηκες πως έζησες.
Το όνειρο εκείνο που ήσουνα λέει εσύ κι έρεες μέσα από τα αδύναμα τα σιδερένια δάχτυλά σου.
Το όνειρο εκείνης της βραδιάς που ξάπλωσες να κοιμηθείς χωρίς να βγάλεις τη νοικιασμένη πανοπλία από πάνω σου.