κλασικες σπουδες

ειδα εναν τυπο να περπαταει στον δρομο κ να μιλαει μονος του στα αρχαια. τον ακολουθησα για λιγο, προσπαθωντας να καταλαβω αν λεει κατι συγκεκριμενο. δεν ειμαι σιγουρος αλλα νομιζω οτι ελεγε στιχους απο την οδυσσεια. μετα βαρεθηκα να τον ακολουθω κ αλλαξα πεζοδρομιο. αυτος, σαν να το καταλαβε -αν κ δεν γυρισε ουτε στιγμη να με κοιταξει- αλλαξε πεζοδρομιο επισης κ συνεχισε να απαγγελει ανεβαζοντας αρκετα την ενταση της φωνης του. καποιοι περαστικοι τρομαξανε. καποιοι αλλοι γελασαν μαζι του. ενας του φωναξε: "ετσι ειναι, φιλε, οπως τα λες". ο τυπος τοτε κοντοσταθηκε, αφησε τη ραψωδια του στη μεση, εριξε μια ματια τριγυρω του κ ειπε στα νεα ελληνικα: "καλα, σε κλεινω τωρα γιατι εχουν μαζευτει κατι περιεργοι εδω κ με κοιταζουν σαν να εχω ερθει απο την ωγυγια". υστερα εβγαλε απο το αυτι του το ακουστικο, το πεταξε στην τσεπη κ συνεχισε σιωπηλος τον δρομο του. οι περαστικοι επεστρεψαν στην περαστικοτητα τους. ο συνομιλητης του τυπου, στην αλλη ακρη της γραμμης, αποφασισε να παρατησει τις κλασικες σπουδες κ να γινει συντηρητης ανελκυστηρων. εγω σταματησα σε μια βιτρινα με ειδη μπεμπε κ αναρωτηθηκα για ακομα μια φορα τι λαθος εχω κανει στη ζωη μου. οι μνηστηρες της πηνελοπης, μην αντεχοντας να περιμενουν αλλο, αρχισαν να σφαζονται για πλακα απο μονοι τους. το πεζοδρομιο απο τη ντροπη του αλλαξε πεζοδρομιο