συνταξιμα

μια παρεα παιδιων παιζει μπαλα στην πλατεια. καποια στιγμη, ενα απο αυτα βαραει ενα σουτ αλλα αστοχει κ οι φιλοι του αρχιζουν να το κοροϊδευουν. το παιδι δικαιολογειται λεγοντας πως αν φορουσε τα καινουρια του παπουτσια, δωδεκα γκολ θα ειχε βαλει σημερα, τουλαχιστον. ε, κ γιατι δεν πας να τα φορεσεις, του λενε, διπλα ειναι το σπιτι σου. μα αμα τα βαλω κ παιξω με αυτα, δεν θα ειναι πια καινουρια. η παρεα προβληματιζεται με αυτο που ακουει. το παιχνιδι διακοπτεται κ αρχιζουν να το κουβεντιαζουν. "βλακειες λεει ο φιλος", υποστηριζει καποιος. "ενταξει μπορει τα παπουτσια να παψουν να ειναι ολοκαινουρια, σε καθε περιπτωση ομως, θα ειναι καινουριοτερα απο αυτα που ηδη φοραει." "οχι, ενταξει, εχει μια βαση αυτο που λεει", καποιος αλλος αποφαινεται. "δεν γινεται να αντιμετωπιζουμε την καινουριοτητα ως σχετικο μεγεθος. κ μονο αν βγουν απο το κουτι τους τα παπουτσια, χανουν για παντα αυτην την ιδιοτητα." "ναι, αλλα για μια στιγμη", ισχυριζεται ενας τριτος. "το ζητουμενο ειναι η αποτελεσματικοτητα των παπουτσιων. αν οντως μπορει να βαλει δωδεκα γκολ με αυτα, η αγορα τους -η πραξη, δηλαδη, που τα κατεστησε για αυτον καινουρια- δικαιωνεται. με αλλα λογια, θα εχουν βγαλει τα λεφτα τους, πριν καν προλαβουν να παλιωσουν." "εγω παιδια, παντως", ενας τεταρτος πεταγεται, "λεω να αφησουμε τη μπαλα κ να γυρισουμε ολοι στα σπιτια μας κ να διαβασουμε, να μορφωθουμε, να τελειωσουμε το σχολειο, να μπουμε στο πανεπιστημιο, να βγουμε στην αγορα εργασιας, να συγκεντρωσουμε τα απαιτουμενα συνταξιμα ενσημα, κ πρωτα ο θεος ναμαστε καλα, ξαναμαζευομαστε εδω οταν θα ειμαστε κωλογεροι κ τοτε το ξανασυζηταμε." "εκπληκτικη ιδεα", φωναζει η μπαλα κ παιρνει φορα απο μονη της, πεφτει πανω σε μια παρακειμενη τζαμαρια κ τη σπαει