το χρεος

στεκεται μπροστα στο αμαξι του κ μιλαει στο κινητο του. η πορτα του αμαξιου μισανοιχτη. ηταν ετοιμος να μπει κ να αναχωρησει, αλλα το τηλεφωνημα τον προλαβε. κραταει τη συσκευη μπροστα στο προσωπο του κ εχει βαλει ανοιχτη ακροαση. απο την αλλη ακρη της γραμμης ακουγεται μια γυναικεια φωνη να λεει: "αν δεν το κανεις εσυ, κανενας δεν θα το κανει". ο αντρας κοιταζει το ηχειο σαν να περιμενει να βγει κατι ακομα απο εκει μεσα. το ηχειο ομως μενει σιωπηλο. η γυναικα περιμενει μιαν απαντηση. "αν δεν το κανω εγω, δεν θα το κανει κανενας αλλος", σκεφτεται ο ανδρας κ αρχιζει να συνειδητοποιει το μεγεθος της αποστολης του. οχι, ποτε δεν ονειρευτηκε να αναλαβει ενα τετοιο χρεος. ποτε δεν ζηλεψε καποιο ηρωικο ιδανικο. μα τωρα που νιωθει το αβασταχτο βαρος της ευθυνης, γνωριζει πολυ καλυτερα απο τον καθενα πως δεν μπορει να αποποιηθει τον ρολο που του επιφυλαξε η μοιρα για να παιξει. κ ας εχει ξεκινησει για αλλου. κ ας βρισκεται ηδη με το ενα ποδι μεσα στο αυτοκινητο του. "ελα, με ακους; εισαι εκει;" ακουγεται παλι η φωνη της γυναικας. ο αντρας παιρνει μια βαθια ανασα σαν να θυμαται ξαφνικα πως χρειαζεται οξυγονο για να ζησει, για να αντεξει στην περιπετεια αυτη που ονομαζεται ζωη διπλα σε αλλους ανθρωπους. κ υστερα κλεινει την πορτα αποφασιστικα, κλεινει κ την ανοιχτη ακροαση, φερνει τη συσκευη στο αυτι του κ απανταει: "ενταξει, ρε αλεξανδρα. θα γυρισω κ θα το απλωσω το πλυντηριο. ενταξει, ενταξει"