μπαινω στο σουπερμαρκετ να παρω κατι. το βρισκω, το παιρνω, παω προς το ταμειο. μπροστα μου ενας τυπος με ενα μεγαλο καροτσι φορτωμενο οσο δεν παει. ο τυπος γυριζει, με κοιταζει, παρατηρει το ενα πραγμα που κραταω στα χερια μου κ με ρωταει: "αυτο εχεις μονο;" κανονικα, εδω θα επρεπε εγω να του απαντησω καταφατικα κ αυτος να μου παραχωρησει τη θεση του -οπως γινεται συνηθως στον πολιτισμενο κοσμο- κ να τελειωσει πριν ξεκινησει καν αυτη η ιστορια. ο συγκεκριμενος τυπος, ομως, δεν περιμενει να του απαντησω. βασικα η φραση του "αυτο εχεις μονο;" δεν ηταν κ τοσο ερωτηση αλλα πιο πολυ διαπιστωση. ξαναγυριζει προς το ταμειο κ αρχιζει να ξεφορτωνει το καροτσι του αδιστακτα. τα ψωνια του τυπου αρχιζουν να κινουνται πανω στον ιμαντα. ο ιμαντας κυλαει ανεμελος προς την ταμια. η ταμιας με κοιταζει με συμπονια. κ τοτε ακουγεται μια φωνη απο πισω μου να λεει: "καλα, ρε, δεν ντρεπεσαι;" για καποιον λογο σκεφτομαι οτι απευθυνεται σε εμενα. οτι θα επρεπε να ντρεπομαι που θελω να αγορασω μονο ενα πραγμα. γυριζω κ βλεπω εναν αλλον τυπο με ενα εξισου υπερφορτωμενο καροτσι να κοιταζει προς το ταμειο ενοχλημενος. ο τυπος μπροστα μου εχει γυρισει κ τον κοιταζει επισης. "σε εμενα μιλας;" του λεει. "ναι, ρε", του απανταει ο αλλος, "δεν ντρεπεσαι;" "ντρεπομαι λιγο, ναι. εσυ;" "κ εγω ντρεπομαι, καμια φορα, δεν λεω." η κουβεντα εχει παρει ενδιαφερουσα ντροπη, αλλα δεν γινεται να μεινουμε για παντα εκει μεσα. η ταμιας μάς κοιταζει ανησυχη. μετα σκυβει πανω απο το μικροφωνο κ λεει: "η κυρια ιωαννου στο ταμειο τεσσερα, παρακαλω." η κυρια ιωαννου σπευδει να εκτονωσει την κατασταση. ανοιγει το διπλανο ταμειο, σκυβει πανω απο το δικο της μικροφωνο κ λεει: "περαστε απο το τεσσερα, παρακαλω." ο τυπος απο πισω μου σπρωχνει το καροτσι προς τα δεξια, με προσπερνα κ πιανει θεση. καθως αδειαζει το καροτσι του, γυριζει, με κοιταζει, κοιταζει κ το ενα κ μοναδικο καταναλωτικο προϊον που κραταω στα χερια μου κ με ρωτα: "καλα, αληθεια, αυτο εχεις μονο;" "οχι μωρε", του απαντω, "εχω κ ενα σωρο αλλα που με απασχολουν. μην σας βαραινω με τα δικα μου τωρα.." ο τυπος νομιζει οτι τον κοροϊδευω, αλλα δινει τοπο στην οργη κ γυριζει ξανα προς την κυρια ιωαννου, η οποια αρπαζει παλι το μικροφωνο κ λεει: "η κυρια παπαδημητριου στο ταμειο πεντε, παρακαλω". κ ενω περιμενω την κυρια παπαδημητριου να ερθει να με σωσει, σκεφτομαι ποσο πολυ θα ηθελα να παρουσιασω καποια στιγμη καποιο βιβλιο μου μεσα σε ενα σουπερμαρκετ κ να διαβαζω αποσπασματα απο το μικροφωνο του ταμειου κ να νομιζουν ολοι οτι τους κοροϊδευω κ εγω κατα βαθος να ντρεπομαι αβασταχτα που αυτο που τους διαβαζω εχω μονο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου