αδιακρισιες

 γυριζω προς το σπιτι με τα ποδια. ετσι οπως περπαταω στον πεζοδρομο, παρατηρω μια νεαρη γυναικα να ερχεται απο την αντιθετη κατευθυνση κ για καποιο λογο αισθανομαι αμεσως πως κατι δεν παει καλα με την περιπτωση της. καθως πλησιαζουμε ο ενας τον αλλον, βλεπω καθαρα οτι κλαιει. δεν εννοω οτι ειναι απλως δακρυσμενη. η κοπελα κλαιει, γοερα, με λυγμους κ τετοια. σκεφτομαι να τη ρωτησω αν χρειαζεται βοηθεια, αλλα δεν ξερω αν ειναι σωστο. θα ελεγα οτι δεν ξερω αν ειναι δουλεια μου να τη ρωτησω κ να της προσφερω οποιουδηποτε ειδους βοηθεια, αλλα ακομα δεν εχω καταλαβει ποια ειναι η δουλεια μου ακριβως, οποτε δεν το λεω. ναι, αλλα γιατι φοβαμαι να μην φανω αδιακριτος, εαν τη βοηθησω, κ δεν με νοιαζει να μην φανω αδιαφορος, εαν την προσπερασω κ συνεχισω, σαν να μην εχει τιποτα συμβει, τον δρομο για το σπιτι; κ εν παση περιπτωσει, σε ποιον δεν θελω να φανω αδιακριτος ή αδιαφορος; σε εκεινη; σε εμενα; στον πεζοδρομο; σε καποια αορατη δυναμη που βρισκεται καπου αραχτη κ παρακολουθει τις αντιδρασεις μου, μην εχοντας μαλλον αποψε κατι καλυτερο να κανει; πλεον δεν μας χωριζουν παρα ελαχιστα βηματα. πρεπει να παρω οσο πιο γρηγορα γινεται μιαν αποφαση. αναρωτιεμαι ποσο θα εδιναν τα γραφεια στοιχηματων, εαν παιζονταν σε αυτα οι αποφασεις μου, η ταχυτητα ληψης τους κ η συνεπης εφαρμογη τους. αραγε, εγω ο ιδιος θα τολμουσα να πονταρω εστω κ ενα ευρω επανω μου; τωρα πια βρισκεται ακριβως μπροστα μου. τοσο κοντα που μπορω ανετα να καθρεφτιστω πανω στα μουσκεμενα μαγουλα της, να κοιταχτω καλα-καλα κ να στρωσω τη χωριστρα της αναποφασιστικοτητας μου. η νεαρη θλιμμενη υπαρξη σηκωνει το βλεμμα της κ το στελνει να διασταυρωθει με το δικο μου. για μια στιγμη, θα επαιρνα ορκο οτι το βλεμμα αυτο φωναζει "κανε κατι". ελαχιστα δεκατα του δευτερολεπτου πριν "κανω κατι" τελικα, ακουω τη φωνη της, βραχνη κ τσαμπουκαλεμενη κ εξωφρενικα παραταιρη με το παρουσιαστικο της, να λεει: "τι κοιτας, ρε;" θα βρεξει, νομιζω, αποψε. αλλα μπορει κ οχι