ναβαρινο

καθομαι σε ενα καφε στην πλατεια ναβαρινου κ γραφω στο λαπτοπ μου. απεναντι μου καθεται ενας αλλος τυπος κ γραφει στο δικο του λαπτοπ. τον βλεπω να σηκωνει το κεφαλι πού κ πού κ να κοιταζει μπροστα του, πριν επιστρεψει ξανα το βλεμμα στην οθονη του κ σε αυτο που γραφει. μπροστα του βρισκομαι εγω -μας χωριζουν μολις δυο αδειανα τραπεζια- κ κανω μαλλον τις ιδιες ακριβως κινησεις, περιπου με την ιδια συχνοτητα. σκεφτομαι πως αν καποιος μάς παρατηρουσε απο το πλαϊ κ αν ηταν λιγο πιο μικρη η αποσταση αναμεσα στις αντικριστες ραχες των φορητων μας υπολογιστων θα του φαινομασταν σαν αντιπαλοι μιας αφορητης παρτιδας σκακι ή μαλλον ναυμαχιας, για να ταιριαζει κ με ονομα της πλατειας που μας φιλοξενει. κατα τα αλλα, τριγυρω μας δεν συμβαινει απολυτως τιποτα. τιποτα αξιοπαρατηρητο, τουλαχιστον. καμια επεμβαση ξενων δυναμεων δεν φαινεται να απειλει τη συνθηκη του κυριακατικου αδιεξοδου μας. ετσι, το μονο που μου μενει ειναι να παρατηρω τον αγνωστο απεναντι αλλα κ τον εαυτο μου, εστω κ εξ αντανακλασεως. αυτος ομως τι κανει; ενταξει, ποτε μου δεν καταφερα να αποκτησω μαντικες ικανοτητες -οχι οτι δεν το εχω προσπαθησει- αλλα για καποιο λογο αυτη τη στιγμη ειμαι σιγουρος οτι αυτο που γραφει ο τυπος απεναντι μου πηγαινει καπως ετσι: "καθομαι σε ενα καφε στην πλατεια ναβαρινου κ γραφω στο λαπτοπ μου. απεναντι μου καθεται ενας αλλος τυπος κ γραφει στο δικο του λαπτοπ.."