καθομαι κ πινω καφε σε ενα μαγαζι. διπλα μου ενα ζευγαρι κινεζων μιλαει στα κινεζικα. δεν εχω ιδεα τι λενε, αλλα για καποιο λογο πιστευω οτι συζητανε κατι πολυ μυστηριο. κ ομως, αυτοι μιλανε φωναχτα με τη βεβαιοτητα οτι κανεις τριγυρω δεν τους καταλαβαινει. καποια στιγμη, μολις αυτη γελαει με κατι που της λεει αυτος, γελαω κ εγω, προσποιουμενος πως εχω πιασει το αστειο κ πως τοσην ωρα καθομουν κ τους κατασκοπευα, αλλα ανθρωπος ειμαι, δεν αντεξα αλλο κ προδοθηκα. αυτοι γυριζουν, με κοιταζουν εντρομοι. γνωριζουν πια οτι δεν ειναι μονοι τους μεσα στο καφε, μονοι σε ολοκληρο τον κοσμο. ξερουν καλα πως ολα τους τα σχεδια ειναι καταδικασμενα να αποτυχουν. εγω κανω οτι διαβαζω το βιβλιο μου, που επειδη τους εχω λιγακι λυπηθει, το κραταω επιδεικτικα αναποδα, για να τους δειξω οτι δεν πρεπει κ τοσο να φοβουνται, γιατι ενταξει, δεν ειμαι κ ο πιο εξυπνος κατασκοπος. οι δυο κινεζοι συνεχιζουν να τα λενε στα κινεζικα, αλλα τωρα πολυ πιο χαμηλοφωνα. σχεδον ψιθυριζουν, δηλαδη. ισα που καταφερνει να ακουσει ο ενας τον αλλον. ησυχος πια, γυριζω το βιβλιο που διαβαζω απο την καλη. το ξαναπιανω απο εκει που το αφησα: "αν καποτε η επιθυμια συνωμοτησει απολυτως με τη λογικη, τοτε θα αρχισουμε να σκεφτομαστε, αλλα δεν θα επιθυμουμε"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου