το χαρτακι

καθεται μονος στο ακριανο τραπεζι κ διαβαζει αθλητικη εφημεριδα. καθε πεντε λεπτα βγαζει απο την τσεπη ενα μικρο χαρτακι, το ξεδιπλωνει, του κρυφοχαμογελα κ αμεσως μετα το εξαφανιζει παλι. η τελετουργια αυτη συνοδευεται απο δυο καχυποπτα, αριστερα κ δεξια, κοιταγματα, πριν το χαρτακι αποκαλυφθει, κ ενα διακριτικο χαϊδεμα της τσεπης, μολις αυτο κρυφτει ξανα απο το φως της μερας. η ωρα, ομως, περναει. ηδη εχει κανει πολλη υπομονη. ηδη απολαυσε αρκετα το γλυκο βασανιστηριο του. καιρος να δωσει ενα τελος σε ολα αυτα. καιρος να εισπραξει αυτο που η μερα του χρωσταει. φωναζει το παιδι για να πληρωσει. βγαζει δυο-τρια κερματα, αλλα αλιμονο μαζι με αυτα γλιστραει κ το χαρτακι εξω. κανει μια αποτυχημενη προσπαθεια για να πεταξει μακρια κ υστερα προσγειωνεται αθορυβα διπλα απο του σερβιτορου το παπουτσι. πανω του τωρα διακρινεται ξεκαθαρα το λογοτυπο του οπαπ – το δευτερο ανεπισημο εθνοσημο της χωρας. ο σερβιτορος σκυβει να το μαζεψει κ ευθυμα ρωταει τον πελατη του: «τι εγινε, κυρ κωστα; κερδισαμε; κερδισαμε;» ο κυρ κωστας αρπαζει το χαρτακι απο τα χερια του παιδιου, το τσαλακωνει, το σκιζει, το ριχνει μεσα στο πικροκατακαθι του καφε.. «οχι, σκουπιδι ειναι». σηκωνεται, βαζει τα χερια μεσα στις αδειες πλεον τσεπες του κ απομακρυνεται μουρμουριζοντας πολυ εκνευρισμενος: «τι θρασος.. τι αναιδεια.. ακου εκει κερδισαμε»

between going and coming

πεμπτη

δυο γεροι μοιραζονται το ιδιο παγκακι στον πεζοδρομο. ο ενας διαβαζει εφημεριδα κ μονολογει. ο αλλος κραταει ενα μικρο τετραγωνο χαρτακι κ το πηγαινοφερνει πισω μπρος κατω απο τα θολωμενα ματια του. καποια στιγμη κουραζεται απο την προσπαθεια κ παραιτειται. "ρε.. για πες μου εσυ, που βλεπεις πιο καλα.. τι γραφει εδω περα;" ο αλλος του αρπαζει απο το χερι το χαρτι, του ριχνει μια ματια στα γρηγορα κ αμεσως επιστρεφει στην εφημεριδα του, χωρις να του απαντησει. "λεγε, ρε.. τι γραφει το χαρτι;" "γραφει οτι μια μερα ολοι θα πεθανουμε." αφου σωπασουν για λιγο κ οι δυο, ξαναπετιεται ο πρωτος. "κ δεν μου λες.. τι μερα θα ειναι, λεει;" "οχι.. αλλα δεν θα ειναι πεμπτη σιγουρα", ο αλλος αποφαινεται κ αμεσως διπλωνει την εφημεριδα κ σηκωνεται. "αντε, κουνισου.. παμε να πιουμε ενα. ακομα προλαβαινουμε." τα φυλλα των δεντρων πεφτουν με κροτο πανω στο πλακοστρωτο. τα συννεφα μαζευονται ανορεχτα - βαριουνται κ να βρεξουν. ενα γατι ξεσκιζει μια σακουλα σκουπιδιων. παραδοξως, παντου τριγυρω ακομα ειναι πεμπτη

καμπουλ

περιμενω στην ουρα στην τραπεζα. διπλα ακριβως στο αριστερο ποδι του μπροστινου μου κειται ενα δεκαευρω. τον σκουνταω. "κυριε, αυτο δικο σας ειναι;" ο κυριος κοιταζει το χαρτονομισμα. δισταζει. δεν μιλαει. τελικα σκυβει κ το μαζευει, αλλα αντι να το ριξει μες στην τσεπη του, συνεχιζει να το κοιταζει απο κοντα. μοιαζει σαν να το εξερευνα. σαν να παλευει να θυμηθει αν οντως υπαρχει κατι που να τους συνδεει. τελικα γυριζει κ μου το δινει λεγοντας "οχι, δεν ειναι δικο μου". θυμαμαι που στη μοσχα, οπου καποτε ειχα παει, καποιοι επιτηδειοι πετουσαν στον δρομο μικρα χαρτονομισματα, ασημαντης αξιας, κ οταν κανενας ανυποψιαστος τουριστας εκανε το λαθος να σκυψει κ να τα μαζεψει, του την επεφταν κατηγορωντας τον οτι τους τα ειχε κλεψει. μα ετσι οπως το κραταω κ το κοιταζω τωρα εγω αμηχανος, μονο με επιτηδειο δεν μοιαζω. ποσο μαλλον με ρωσο. στη μαδριτη, παλι, οπου ειχα μεινει λιγο περισσοτερο, ακουγα τους ισπανους να αποκαλουν το πεντακοσαευρω "μπιν λαντεν" - κανεις δεν ξερει πού βρισκεται ακριβως, μου εξηγουσαν, κ μονο επειδη το εχουν δει καποια στιγμη στην τηλεοραση γνωριζουν πως υπαρχει. ενα δεκαευρω ομως, δεν μπορει.. τι ειδους κριση ανοικειοτητας μπορει να προκαλεσει; τη μαλλον κωμικη αμηχανια μου ερχεται να διαταραξει το σκουντηγμα της κυριουλας απο πισω μου. "αντε, παιδακι μου, προχωρα", μου λεει κ μου δειχνει το αδειο διαθεσιμο ταμειο. "συγγνωμη, μηπως σας επεσε αυτο;" τη ρωταω, δειχνοντας της το καταραμενο χαρτονομισμα. "οχι ακομα", μου απανταει κ μου το αρπαζει απο τα χερια, διαρρηγνυοντας το χωροχρονικο συνεχες κ κανοντας με να νιωσω τουριστας στην καμπουλ ή στο ισλαμαμπαντ τουλαχιστον