η αντιγραφη

μπαινω στο κτελ να φυγω για τον βολο. βλεπω μια κυριουλα να καθεται στη θεση μου. βαριεμαι να το κανω θεμα. αλλωστε, εχει ενα σωρο θεσεις κενες. δεν χαθηκε ο κοσμος. οχι ακομα, δηλαδη. παω λιγο πιο πισω. βλεπω εναν τυπο να καθεται μοναχος του κ να γραφει σε ενα σημειωταριο που εχει ακουμπισμενο πανω στα γονατα του. "συγγνωμη, καθεται κανεις εδω;" ρωταω δειχνοντας προς το παραθυρο. ο τυπος μοιαζει σαν να τρομαζει λιγο με την ερωτηση μου. γυριζει αργα προς την κενη θεση διπλα του, σαν να φοβαται με αυτο που θα αντικρισει, την κοιταζει πολυ ερευνητικα κ υστερα την αγγιζει, την ψηλαφει, περιπου την χαϊδευει. "οχι", μου απανταει τελικα, "κανενας." θελει ακομα τεσσερα λεπτα μεχρι να αναχωρησουμε κ σκεφτομαι οτι προλαβαινω να τραβηξω τα πραγματα στα ορια τους. τον κοιταζω επιμονα, δυσπιστα, συνωμοτικα, παραφορα. σκυβω κ του ψιθυριζω: "εισαι σιγουρος;" ο τυπος αντιλαμβανεται οτι αυτη ειναι η ευκαιρια του να γινει ηρωας αυτης της ιστοριας. ανασηκωνεται κ μετακινειται στη -φαινομενικα τουλαχιστον- κενη θεση στο παραθυρο, παραχωρωντας μου αυτην του διαδρομου. το κτελ ξεκιναει. βγαζω το λαπτοπ μου, το ακουμπαω στα γονατα κ αρχιζω τωρα κ εγω να γραφω αυτα που τωρα εσυ διαβαζεις. ο διπλανος μου συνεχιζει να μουτζουρωνει το σημειωματαριο του, αλλα πλεον φροντιζει να κρυβει με την ελευθερη παλαμη του ολα αυτα που γραφει. νομιζω οτι μοιαζουμε σαν να δινουμε εξετασεις κ ο καλος μαθητης παλευει να μην αφησει τον αδιαβαστο να αντιγραψει απο το γραπτο του. μην μπορωντας να κανω διαφορετικα, αυτοσχεδιαζω. γραφω ο,τι ξερω μεχρι να βγουμε στην εθνικη οδο κ υστερα επικεντρωνομαι στα σχεδια μου για αυτο το καλοκαιρι. ενταξει, ειπαμε, δεν χαθηκε ο κοσμος. οχι ακομα, δηλαδη. υπαρχει παντα κ ο σεπτεμβριος