ο θορυβος

κανει το αμαξι μου, εδω κ λιγες μερες, εναν θορυβο παραξενο. κατι σαν γκρινια, σαν παραπονο. κατι σαν "δεν την παλευω αλλο". το παω στο συνεργειο. το ανοιγει ο μηχανικος, το ψαχνει. "δεν βλεπω κατι", αποφαινεται. "ολα ειναι στη θεση τους." "κ ο θορυβος;" τον ρωταω. "δεν ξερω", μου απαντα, "μπορει να ειναι κ που παλιωσε. ενταξει.. τα εβγαλε τα λεφτα του". φευγω. το παω στην αντιπροσωπεια. το βαζουνε στα μηχανηματα. το λυνουν κ το ξαναδενουνε. "δεν βρισκουμε κατι", μου λεει ο αρχιμαστορας. επιμενω: "κ αυτο που ακουγεται, τι ειναι;" βλεπω ολους τους εξουσιοδοτημενους ωμους να ανασηκωνονται κ φευγω αμεσως κ απο εκει απογοητευμενος. αποφασιζω να το παω μια βολτα ως τη θαλασσα. ανοιγω τερμα το ραδιοφωνο να μην το ακουω που κανει σαν τον δαιμονισμενο. στα φαναρια μια γριουλα με κοιτα κ κανει τον σταυρο της. κατι αδεσποτα ουρλιαζουν, αλυχτουν. ενας πιτσιρικας με δειχνει στον μπαμπα του. ο μπαμπας σκυβει, χαϊδευει το κεφαλακι του παιδιου κ υστερα ξυνει λιγακι το δικο του. στο μεταξυ, μεχρι να αναψει πρασινο, το ανταμομπιλ εχει αρχισει να βγαζει προειδοποιησεις στο καντραν σε αγνωστες κ μαλλον νεκρες γλωσσες. κ ενω αναρωτιεμαι ποσο κοστιζει ενας εξορκισμος αυτοκινητου κ αν τον καλυπτει η ασφαλεια, απομακρυνομαι απο την πολη αργα κ βασανιστικα. φτανω στην παραλια. βγαινω, παιρνω πετσετα κ μαγιω απο το πορτμπαγκαζ κ παω κ βουταω. οσο κολυμπαω, το κοιταζω να με κοιταζει απο την ακτη κ κανω σκεψεις εξαιρετικα δυσαρεστες. ναι, μαλλον ηρθε η ωρα του δυσκολου αποχωρισμου. το ξερω, δεν ειναι κ πιο ευστοχη, η πιο καλογραμμενη αγγελια, αλλα οποιος ενδιαφερεται για ενα πολυταξιδεμενο 500ρι φιατ, μοντελο του 2008, μαυρου χρωματος, με ανοιγομενη οροφη κ κοκκινα δερματινα καθισματα, ηρωα μιας ομωνυμης συλλογης διηγηματων κ σκηνικο αλλων πολλων ιστοριων που ακομα δεν εχουν βρεθει λεξεις να τις πουν, ματια να τις διαβασουν, ας στειλει μηνυμα αυστηρα προσωπικο, πριν να το μετανιωσω. τιμη συζητησιμη. μονο σοβαρες προτασεις