μεσα απο τον καθρεφτη

πριν απο αρκετα χρονια, αυγουστο μηνα, βρισκομαι στην αθηνα περαστικος κ μενω ενα βραδυ. μην εχοντας κατι καλυτερο να κανω, βγαινω να πιω κανενα ποτο. τα πιο πολλα απο τα μαγαζια που ξερω ειναι κλειστα για καλοκαιρι. τελικα, αγνωστο πώς, καταληγω σε ενα συνοικιακο στο παγκρατι. καθομαι, παραγγελνω. μισογεματο το μαγαζι, ολοι οι θαμωνες του μιλουν για τα νησια απο οπου μολις εχουν επιστρεψει ή για διακοπες που ετοιμαζονται να πανε. καποια στιγμη, μετα απο καποια αφορμη που τωρα δεν θυμαμαι, πιανω κουβεντα με τον μπαρμαν κ ξαναπαραγγελνω. υστερα στη συζητηση μπαινει κ αλλος ενας πελατης που καθεται στο διπλανο σκαμπω κ πινει επισης μονος. αυτος, μαθαινω, ειναι τακτικος. αλλωστε, μενει απο πανω. λεμε διαφορα. για μουσικη, για μπαλα, για ταινιες, για ταξιδια στο διαστημα, στον χρονο, σε αλλες διαστασεις. στο μεταξυ, δεν προλαβαινω να αδειασω το ποτηρι μου κ αυτο με εναν τροπο μαγικο ειναι ξανα γεματο μεχρι πανω. ωσπου, βλεπω ξαφνικα οτι εχει παει η ωρα πεντε, θυμαμαι οτι εχω να προλαβω ενα πλοιο για καπου ξημερωτα, σηκωνομαι, πληρωνω -ή ετσι νομιζω δηλαδη- τους χαιρεταω κ φευγω.
εναμιση χρονο μετα, εχω κατεβει ξανα στην αθηνα για δουλεια. τελη γεναρη, περιπου τετοιες μερες. εχει χιονισει κ ειναι μια απο τις σπανιες φορες που το εχει στρωσει για τα καλα ακομα κ στο κεντρο. λεω να βγω να παω σε κανενα μπαρ. δεν ξερω πώς μου ερχεται, θυμαμαι εκεινο το συνοικιακο στο παγκρατι. παω, το βρισκω ανοιχτο. μπαινω, τερμα γεματο. πισω απο το μπαρ ειναι ο ιδιος τυπος. βρισκω καπου κ καθομαι. με βλεπει αυτος. με χαιρεταει. "πού εισαι, ρε;" μου λεει, "πού χαθηκες;" αιφνιδιαζομαι. δεν μπορω να το πιστεψω οτι με θυμαται. αλλα αυτος δεν θυμαται μονο εμενα, αλλα ακομα κ τι πινω. κ ακομα η ανεξαντλητη του μνημη δεν εχει πει την τελευταια της κουβεντα. "κ οσο για αυτο που λεγαμε τις προαλλες", μου λεει, "ασε, το εψαξα.. δεν γινεται. οχι σε αυτον τον κοσμο, δηλαδη. ισως οχι ακομα." δεν εχω ιδεα τι ειναι αυτο που λεγαμε, μα δεν ζητω διευκρινισεις. εχω κολλησει με αυτο το "προαλλες" που εχει μολις με τοση ευκολια ξεστομισει. θα σκασω, δεν αντεχω. "ρε, φιλε", τον ρωταω, "συγγνωμη κιολας, δηλαδη.. εισαι σιγουρος οτι με θυμασαι;" "ρε. πας καλα;" μου απαντα, "τι εχεις παρει παλι;" φευγει, παει να εξυπηρετησει αλλους. κοιτιεμαι στον καθρεφτη πισω απο τα μπουκαλια. βλεπω τον τυπο απο το διπλανο σκαμπω, του περασμενου αυγουστου. ετσι εξηγουνται ολα. αδειαζω το ποτηρι μου. ξαναρχεται ο μπαρμαν. "να το ξαναγεμισω;" με ρωτα. "κανε ο,τι θελεις", του απαντω, "αλλωστε, απο πανω μενω"