παω στην οφθαλμιατρο να με εξετασει. της λεω οτι μαλλον χρειαζομαι καινουρια γυαλια, γιατι με αυτα που εχω τωρα κουραζονται τα ματια μου. "ποτε ακριβως κουραζονται;" με ρωταει. "στον υπολογιστη κυριως", της απαντω, "καμια φορα κ στην οδηγηση." "για να σε δω", μου λεει κ με βαζει να καθισω απεναντι απο τον πινακα με τα νουμερα. αρχιζω να απαγγελλω: "3 5 9 8 6." "ωραια.. διαβασε τωρα αυτα", μου λεει και μου δειχνει μια αλλη σειρα με κατι νουμερα πολυ μικροτερα. "8, εε.. 5.. μπορει κ 6, 7, εμ.. 9;" "μαλιστα.. αυτα τωρα." στην τριτη σειρα παιζουν κατι μικροσκοπικοι αριθμοι σαν στιγματα απο σκοτωμενες μυγες. "α, καλα", της λεω, "5, 8, 9, 2, 4 κ τζοκερ το 15". η γιατρος δεν φαινεται να εκτιμα το αστειο μου κ με ξαναρωταει: "ποτε ειπες οτι κουραζονται τα ματια σου;" "στον υπολογιστη κ στην οδηγηση." "να μην καθεσαι πολυ κοντα στην οθονη κ να αποφευγεις να οδηγεις νυχτα." "τι; αυτο μονο; γυαλια καινουρια να μην παρω;" "επισης, να κοψεις το καπνισμα, να πινεις πολυ νερο κ να αποφευγεις τα λιπαρα." "τι σχεση εχουν αυτα, ρε γιατρε; με δουλευεις;" αρχιζω να φωναζω. Ατάραχη η οφθαλμίατρος μου, κάθεται στο γραφείο και μουτζουρώνοντας το συνταγολόγιό της συμπληρώνει: "Και βάλε και κανέναν τόνο, όταν κάτσεις μετά να γράψεις αυτήν την ιστορία. Δεν χρειάζεται, επειδή δεν βλέπεις εσύ καλά, να βγάζουμε κι εμείς τα μάτια μας για να σε διαβάζουμε."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου