στο ονομα μου

ξεκινησα να παω για πρωτη φορα επισκεψη στο σπιτι ενος φιλου. εφτασα στη διευθυνση που μου ειχε δωσει κ αρχισα να ψαχνω το ονομα του στα κουδουνια. δεν το βρηκα. τον πηρα τηλεφωνο για να του πω να μου ανοιξει. δεν μου απαντησε. τον ξαναπηρα. τα ιδια. αρχισα να εκνευριζομαι. ειπα να φυγω. μετα θυμηθηκα οτι κ εγω εχω να βαλω το ονομα μου σε θυροτηλεφωνο απο τοτε που ημουν φοιτητης κ ζουσα στα εξαρχεια. σε ολα τα αλλα σπιτια οπου εμεινα μετα, οπως κ σε αυτο οπου μολις, πριν μια βδομαδα, μετακομισα, κρυβομουν κ κρυβομαι ακομα πισω απο τα ονοματα των παλαιων ενοικων. αλλα σε εκεινο που καποτε υπηρξε το φοιτητικο μου σπιτι ο παλαιος, για να μην πω ο αρχαιος, ενοικος παραδοξως παραμενω εγω. καμια φορα, οταν κατεβαινω στην αθηνα κ περναω απο την τοσιτσα, σταματω στον αριθμο 20 κ βλεπω το ονομα μου στο κουδουνι. κ ας εφυγα απο αυτο το σπιτι το 2000. το ονομα μου ειναι ακομα εκει. καποιος ακομα παραγγελνει πιτσες στο ονομα μου. καποιος καλει τους φιλους του στο σπιτι κ τους λεει να χτυπησουν το κουδουνι που λεει "ανταμης". καποτε, μπηκα στον πειρασμο να το χτυπησω κ εγω, αλλα τρομοκρατηθηκα στη σκεψη οτι μπορει να ακουσω τον εικοσιπενταχρονο εαυτο μου να ρωταει "ποιος ειναι" κ εφυγα τρεχοντας σχεδον. οχι, δεν ειμαι καθολου σιγουρος πως θα ειχα να του δωσω μια σοβαρη κ υπευθυνη απαντηση που να μπορουσε να ικανοποιησει κ εκεινον κ εμενα. μαζι με τα χρονια, ομως, να που περασε κ η ωρα. λιγο πριν αρχισω να βαραω στην τυχη τα κουδουνια της ξενης πολυκατοικιας, χτυπησε το τηλεφωνο. ο φιλος ηταν. "σπρωξε", μου ειπε, "ειναι ανοιχτα"