ρευστη ζωη

εχω βγει εξω να κανω ενα τσιγαρο. δυο τυποι περνουν απο μπροστα μου κουβαλωντας στα χερια εναν τεραστιο καθρεφτη. ενω βλεπω το ειδωλο μου να απομακρυνεται καπνιζοντας, θυμαμαι που καποτε ειχα ακουσει πως οι καθρεφτες ειναι ρευστοι κ ετσι, οπως τους εχουμε κρεμασμενους, το υλικο τους κυλαει προς το κατω ακολουθωντας τη βαρυτητα. εκει οφειλονται κ αυτες οι αλλοιωσεις σαν νερα, που βλεπουμε στους πολυ παλιους καθρεφτες. για αυτο κ πρεπει, λεει, για να τους προστατεψουμε, πού κ πού να τους ξεκρεμαμε κ να τους αναποδογυριζουμε, ετσι ωστε η ροη αυτη να αντιστρεφεται. δεν προλαβαινω να τελειωσω το τσιγαρο κ οι δυο τυποι, που μεταφερουν τον καθρεφτη, ερχονται παλι προς το μερος μου. "συγγνωμη", με ρωτουν, ακουμπωντας για λιγο το φορτιο τους στο εδαφος, "το 16 πού ειναι;" "εδω ειναι το 8", τους απαντω, κ αφου κοιταξω αριστερα κ δεξια για να θυμηθω προς τα πού πηγαινουνε τα νουμερα, τους δειχνω τη σωστη κατευθυνση. αυτοι σηκωνουν ξανα στα χερια τον τεραστιο καθρεφτη κ εγω προλαβαινω να δω σε αυτον το ειδωλο μου να σβηνει το τσιγαρο κατω απο το παπουτσι του. ποσες φορες, αναρωτιεμαι, μπορει κ προλαβαινει ενας ανθρωπος να αναποδογυρισει τη ζωη του, μηπως κ ξεγελασει τη βαρυτητα του χρονου, μηπως κ ανατρεψει τη ρευστοτητα των υλικων της υπαρξης του, μεχρι να μαθει πως τα νουμερα στον δρομο πηγαινουν παντα προς την ιδια ακριβως κατευθυνση