ο ηλιος του μαϊου

στον πεζοδρομο αγιας θεοδωρας, στον αριθμο ενα βρισκεται το προξενειο της ουρουγουαης. περναω σχεδον καθημερινα απο εκει, οταν ειμαι στη θεσσαλονικη, κ βλεπω την οβαλ ταμπελα με το εξωτικο εθνοσημο στην εισοδο της πολυκατοικιας, ή της οικοδομης οπως λενε εδω, κ σκεφτομαι: "α, εδω βρισκεται το προξενειο της ουρουγουαης, αχρειαστο να ειναι.." τελος παντων, σημερα το απογευμα που περνουσα απο εκει, ειδα απεξω μια παρεα, δυο τυποι κ μια κοπελια, να στεκεται κ να κοιταζει την ταμπελα με το εθνοσημο κ να συμπεριφερεται, θα ελεγα, καπως περιεργα. η κοπελα κρατουσε στα χερια της ενα ταμπλετ, απο την οθονη του οποιου διαβαζε στους φιλους της κατι οσο πιο χαμηλοφωνα γινοταν κ εκεινοι, καθε φορα που σταματουσε για να παρει ανασα, συμπληρωναν, ψιθυριστα επισης, κουβεντες οπως: "α, ωστε ετσι..", "ετσι εξηγειται..", "ε, τωρα μαλιστα.." κατι δεν παει καλα εδω, σκεφτηκα, κ αφου εκανα το τετραγωνο, περασα παλι απο διπλα τους οσο πιο αργα μπορουσα, μηπως κ καταλαβω τι σκαρωνανε. κ υστερα ξαναπερασα παριστανοντας, ετσι για το ξεκαρφωμα, οτι μιλαω στο τηλεφωνο. κ οταν βρεθηκα αρκετα κοντα κ σταθηκα σχεδον πισω απο τις πλατες τους, εγινε αυτο που συμβαινει εννια στις δεκα οταν κανεις στα ψεματα οτι μιλας στο κινητο: καποιος με καλεσε σταληθεια. ο ηχος κλησης εκανε κ τους τρεις τους να γυρισουν ενοχλημενοι προς το μερος μου. τους ζητησα συγγνωμη, πραγμα που μετετρεψε την ενοχληση τους σε κατι αναμεσα σε τρομο κ απορια. "συγγνωμη, κυριε", μου ειπε ο ενας απο τους δυο τυπους, "μας βλεπετε;" "τι εννοεις;" ρωτησα εγω, ενω ο αλλος εσπευδε να του απαντησει για λογαριασμο μου: "κ βεβαια μας βλεπει, βλακα.. γαμω τα χαπια σου, γαμω!" "γιατι να μην σας βλεπω, ρε παιδια;" ξαναρωτησα. "γιατι, υποτιθεται οτι ειμαστε αορατοι, κυριε", μου απαντησε η κοπελα. "α, με συγχωρειτε", απολογηθηκα, "δεν το ηξερα. συγγνωμη.. συνεχιστε." "ε, τωρα δεν γινεται", μου ειπανε σχεδον με μια φωνη κ οι τρεις, "εδυσε ο ηλιος του μαϊου, εδυσε.." ζητησα για ακομα μια φορα συγγνωμη κ απομακρυνθηκα, βαζοντας τον εαυτο μου να ορκιστει πως δεν θα μπλεξω ξανα σε τετοιες περιπετειες. λιγο πριν φτασω σπιτι, θυμηθηκα οτι καποιος με ειχε παρει, οσο προσποιουμουν οτι μιλαω στο τηλεφωνο. το εβγαλα απο την τσεπη για να δω. κοιτα να δεις, ειπα, δεν ηταν κληση τελικα, αλλα το ξυπνητηρι