σουβενιρ

καποτε, μου ειχαν κανει δωρο εναν αναπτηρα ζιππο. η αληθεια ειναι οτι το συγκεκριμενο αξεσουαρ ποτε δεν το συμπαθησα, αλλα για να μην στεναχωρησω εκεινην που μου το δωρισε, ειπα να το χρησιμοποιησω, τουλαχιστον μεχρι να τελειωσει μια φορα το λαδι του. εκει, καπου στα τελειωματα του λαδιου, πηγα επισκεψη στο σπιτι ενος θειου μου, ο οποιος, μολις εβγαλα τον ζιππο για να αναψω, μου ειπε: "α! πηρες κορεατικο;" "τι εννοεις, θειε;" ρωτησα. "ο αναπτηρας σου", μου ξαναειπε, "κορεατικος δεν ειναι;" "ε, δεν νομιζω", του απαντησα, "κοιταζοντας να δω μηπως η χωρα προελευσης ητανε χαραγμενη πανω. "κορεατικος ειναι", επεμεινε ο θειος. "να τον προσεχεις, μην σου τον κλεψουνε."
οταν, αργοτερα, μετεφερα τον συντομο αυτον διαλογο στον παππου μου, που ηταν περιπου συνομηλικος με τον θειο, γελασε κ μου εξηγησε οτι αυτοι οι αναπτηρες πρωτοκυκλοφορησαν στην ελλαδα στη δεκαετια του πενηντα, μετα τον πολεμο της κορεας, απο τους στρατιωτες που ειχαν παει να πολεμησουν στην απω ανατολη κ τους αγορασαν εκει, σαν σουβενιρ, απο τα αμερικανικα στρατιωτικα πρατηρια. ετσι, τους εμεινε το ονομα κ οι παλιοι για χρονια τους λεγαν κορεατικους. τοτε, αυτο που μου ειχε κανει πιο πολυ εντυπωση σε αυτην την ιστορια ηταν που οι ανθρωποι καποτε φροντιζαν να παρουν μαζι τους αναμνηστικα απο τους πολεμους στους οποιους πηγαιναν να σκοτωθουνε, οπως εμεις σημερα απο τις διακοπες κ τα ταξιδια αναψυχης μας.
τωρα που διαβαζω στις ειδησεις οτι επικειται, λεει, ενας νεος πολεμος στην κορεατικη χερσονησο, σκεφτομαι πως δεν χρειαζεται να παμε μεχρι εκει να πολεμησουμε για να παρουμε, αν επιζησουμε, επιστρεφοντας μαζι μας αναμνηστικα. σημερα, με ενα πατημα του κουμπιου, που λεει ο λογος, τα σουβενιρ του πολεμου μπορουνε να μας ερθουν απο μονα τους.