μαστορεματα

παλιοτερα πιστευα οτι τα καλοκαιρια ο κοσμος παλαβωνει περισσοτερο απο τις αλλες εποχες. μετα, που εγινα κ εγω φανατικος των καλοκαιρινων σαββατοκυριατικων στην πολη, καταλαβα πως φταιει που οι λογικοι εξαφανιζονται στις παραλιες κ τις εξοχες τους, κ ετσι κανουν τους τρελους της γειτονιας να μοιαζουν περισσοτεροι.
σημερα το πρωι, που βγηκα μια βολτα, συναντησα στον δρομο μου τρεις τουλαχιστον ανθρωπους να μιλανε μονοι τους: ο πρωτος εβγαζε λογο στα περιστερια της πλατειας, ο δευτερος εβριζε κ βλαστημουσε τη σκια του κ ο τριτος, που παραμιλουσε σε καποια γλωσσα σλαβικη, νομιζω πως απηγγειλε ποιηση στο μανεκεν μιας βιτρινας.
γυριζοντας στο σπιτι, σταματησα στο ψιλακατζιδικο να παρω καπνο κ λεμοναδες. μπροστα μου ενα ζευγαρι ψωνιζε προφυλακτικα. ο τυπος που κρατουσε το μαγαζι τους γκρινιαζε που δεν ειχαν πιο ψιλα απο πενηνταρικο, μα πιο πολυ μου φανηκε πως ειχε ζηλεψει κ τα ειχε βαλει με τη μοναξια του. το ζευγαρι το ξαναειδα εξω απο τη διπλανη μου πολυκατοικια. ο γνωριμος κ μονιμος τρελος της γειτονιας μου καθοταν στα σκαλια της εισοδου κ επινε την μπυρα του. μολις αντικρυσε το ζευγαρι, οσμιστηκε μαλλον στον αερα την επικειμενη ερωτοπαλη τους κ εγκαρδια τους ευχηθηκε "καλα γαμησια". "τι να σου πω τωρα;" του ειπε ενοχλημενη η κοπελια, ενω ο συνοδος της γυρισε το κεφαλι του να δει αν ακουσε κανενας αλλος την ατακα του περιεργου. "τι να μου πεις;" εκεινος της απαντησε, "κ στα δικα μου να μου πεις! καλα δεν λεω, ρε μαστορα;" ο μαστορας ημουν εγω. περασα απο διπλα τους κοιταζοντας διακριτικα τα κλειδια στα χερια μου κ χωθηκα στη δικια μου πολυκατοικια, χωρις να μαθω τη συνεχεια.
λιγο μετα στο διαμερισμα μου, κ ενω ειχα ηδη αρχισει να γραφω αυτην την ιστορια, χτυπησε το τηλεφωνο. ηταν ενας φιλος. "τι κανεις εκει;" με ρωτησε. "τι λες να κανω μονος μου μεσημεριατικα;" του απαντησα. "μαστορευω.."