μεταφυσικο

ενας φιλος συγγραφεας μου αφηγηθηκε χθες μια πολυ παραξενη κ σκοτεινη μεταφυσικη ιστορια, με νεκρους, φαντασματα κ τετοια, την οποια ομως ορκιζεται πως βιωσε σταληθεια. τη μεταφερω εδω με πασα επιφυλαξη κ με δικα μου λογια:

σαββατο βραδυ ο φιλος βγαινει μονος του μια βολτα. παει, καθεται σε ενα μπαρ κ παραγγελνει το ποτο του. δεν προλαβαινει, ομως, να κατεβασει την πρωτη γουλια, οταν ακουει απο το διπλανο σκαμπω μια φωνη να λεει: "το ποτο του κυριου συγγραφεα κερασμενο απο μενα." γυριζει κ βλεπει εναν αγνωστο να του χαμογελαει. ο αγνωστος, πολυ ευγενικα, απολογειται οτι δεν σκοπευει να του χαλασει την ησυχια του κ οτι θελησε μονο να τον κερασει ενα ποτο για να τον ευχαριστησει. "να με ευχαριστησετε για ποιο πραγμα;" ρωταει ο φιλος. "μα, για την τελευταια ιστορια σας", του απανταει ο αλλος. "ηταν ο,τι πιο συναρπαστικο εχω διαβασει τα τελευταια χρονια." ο συγγραφεας δεν θυμαται να εχει γραψει τιποτα που να μπορουσε να χαρακτηριστει ως συναρπαστικο τελευταια, οποτε ζηταει να μαθει σε ποια ακριβως ιστορια αναφερεται. "αυτην με το φαντασμα του ιπποτη", του απανταει ο θαυμαστης του. ο φιλος δεν γραφει ιστοριες με ιπποτες, ποσο μαλλον με φαντασματα ιπποτων, οποτε καταλαβαινει πως εχει γινει παρεξηγηση κ πως τον εχουν περασει για αλλον. ωστοσο, εν μερει επειδη δεν θελει να απογοητευσει τον αγνωστο εν μερει επειδη δεν του τυχαινει κ πολυ συχνα να τον αναγνωριζουνε στα μπαρ κ να τον κερνανε, δεν αποκαλυπτει την αληθεια κ συνεχιζει να απολαμβανει το ποτο κ τον θαυμασμο, χωρις να ντρεπεται που δεν τα αξιζει. "κ τι σας αρεσε πιο πολυ στην ιστορια μου;" ρωταει απο περιεργεια. ο αγνωστος αρχιζει να απαντα κ απο τον ενθουσιασμο του παρασυρεται κ αφηγειται απο μνημης σχεδον ολοκληρη την ιστορια. ο φιλος την ακουει κ του αρεσει. δεν εχει καμια σχεση με αυτα που γραφει ο ιδιος, αλλα πρεπει να το ομολογησει πως ειναι οντως συναρπαστικη κ εξαιρετικα πρωτοτυπη. θελει να μαθει ποιος ειναι ο πραγματικος της δημιουργος κ προσπαθει να το πληροφορηθει με πλαγιο τροπο, ρωτωντας: "αληθεια, σε ποια εκδοση τη διαβασατε;" "α, δεν ηξερα πως την εχετε εκδωσει", του απαντα ο ιδανικος αναγνωστης, "εγω στο ιντερνετ τη βρηκα κ τη διαβασα." ο φιλος κανει κ αλλες προσπαθειες να μαθει περισσοτερα, αλλα δεν τα καταφερνει.
λιγο μετα φτανει η συνοδος του αγνωστου θαυμαστη, μια πολυ ομορφη κ εντυπωσιακη γυναικα. ο αγνωστος, ενθουσιασμενος ακομα, της συστηνει το κατα λαθος ινδαλμα του, λεγοντας: "μαρια, ο κυριος ειναι ο συγγραφεας της ιστοριας που μου εστειλες τις προαλλες να διαβασω. θυμασαι; εκεινη με τον φανταστικο ιπποτη." ο συγγραφεας, χαρουμενος που βλεπει τους θαυμαστες του να διπλασιαζονται, απλωνει το χερι του για χειραψια. το χερι μενει, ομως, μετεωρο, καθως η δυσπιστη μαρια τον σαρωνει με το βλεμμα της απο πανω μεχρι κατω, ωσπου του δινει το χερι της τελικα κ αποφαινεται: "χαρηκα πολυ, κυριε καλβινο. για πεθαμενος εδω κ τριαντα χρονια, μια χαρα κρατιεστε."