καθομαι σε μια καφετερια στον πεζοδρομο. στο διπλανο τραπεζι δυο κοπελες, οριακα ενηλικες, συζητουν. δεν θελω να γινομαι αδιακριτος, αλλα μιλανε τοσο δυνατα που ειναι αδυνατο να το αποφυγω. εχουνε βγει για να τα πουνε κ να δωσει η μια στην αλλη εξηγησεις που, απο ολους τους αντρες της πολης, αυτη πηγε κ τα εφτιαξε με τον πρωην της κολλητης της. "ρε συ, δεν ηξερα οτι τον σκεφτεσαι ακομα", η μια απολογειται, "..εσυ αλλα μου ελεγες." "δεν τον σκεφτομαι", λεει ψεμματα η αλλη, "αλλωστε, εχουμε μια ολοκληρη βδομαδα που χωρισαμε." "ρε φιλη", παιρνει το ρημπαουντ η πρωτη, "δεν θελω να μαλωσουμε για τον μαλακα.. τοσα χρονια, γαμωτο, γνωριζομαστε." φοβαμαι πως εχουμε τοσο διαφορετικη αντιληψη του χρονου, που θα χρειαζομουν οπωσδηποτε εναν καλο διαγαλαξιακο μεταφραστη, εαν για καποιο λογο επρεπε να συνεννοηθω μαζι τους. λιγο μετα χτυπαει ενα τηλεφωνο στο διπλανο τραπεζι. "αυτος ειναι", λεει η μια. "απαντα του", της λεει η αλλη. "οχι, απαντα του εσυ", η μια επιμενει. "οχι, εσυ!", "οχι, εσυ!".. το τηλεφωνο συνεχιζει να χτυπα. κ ενω ο πρωην/νυν των κοριτσιων εξαφανιζεται σιγα-σιγα μεσα σε μια αναμνησιακη σκουληκοτρυπα, εγω εχω αρχισει πια να νοσταλγω σταληθεια τον πλανητη μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου