ποτε ακριβως πεθανε ο κερτ κομπεϊν;

ειδα καπου οτι προχθες ηταν η επετειος γεννησης του κερτ του κομπεϊν κ θυμηθηκα μια συναρπαστικα γελοια ιστορια απο τις εξωτικες βρυξελλες:

πριν απο μερικα χρονια, λοιπον, ημουν με την εκει παρεα μου σε ενα μπαρ κ τα πιναμε. η παρεα ηταν αρκετα μεγαλη κ οι περισσοτεροι ηταν ελληνες. διπλα μας καθοταν μονος του ενας περιεργος τυπος που μας κοιτουσε αδιακριτα κ εμοιαζε σαν να παρακολουθει την κουβεντα μας. καλα, δεν συζητουσαμε κ τιποτα σοβαρο, αλλα καποια στιγμη, δεν θυμαμαι πώς, η κουβεντα εφτασε στον συγχωρεμενο τον κερτ, οποτε κ ενας απο τους φιλους ανεφερε πως οταν πεθανε, την επομενη μερα στο σχολειο του ολες οι συμμαθητριες του κλαιγανε απαρηγορητες. "ποιο σχολειο, ρε παπαρα;", τον διεκοψε τοτε ευγενικα ενας αλλος απο την παρεα, "οταν πεθανε ο κομπεϊν, εσυ ουτε νηπια δεν πηγαινες". "τι λες, ρε γελοιε.. που θα μου πεις εσυ εμενα ποτε πεθανε ο κερτ..", του απαντησε εγκαρδια ο πρωτος. επειδη δεν ειχα κ πολλα να συνεισφερω στον γονιμο αυτον διαλογο κ επειδη στο μεταξυ ειχα κ καπως χαρμανιασει -μολις που ειχε επιβληθει ο αντικαπνιστικος στο βελγιο- βγηκα εξω να κανω ενα τσιγαρο. μαζι με μενα, ομως, σηκωθηκε κ ο τυπος απο διπλα, ο περιεργος που λεγαμε, κ με ακολουθησε, για να επιβεβαιωθει για ακομα μια φορα η ισχυς του μαλακομαγνητη που κουβαλαω παντα πανω μου.

"καλησπερα σας", μου ειπε, μολις βρεθηκαμε μονοι εξω στο πεζοδρομιο.
"α, ελληνας κ εσεις;" του απαντησα διεκπεραιωτικα.
"ναι, ομογενης εκ ρωσιας, αλλα τωρα ζω στην αμερικη".
"α.. απο τη μοσχα στο σουπερ μαρκετ, ε;" εκανα εγω τη σινεφιλ αναφορα μου, η οποια κ βαρεσε στον γαμο του καραγκιοζη.
"οχι, απο την τασκενδη, αλλα τωρα μενω στο σικαγο κ συνεργαζομαι εκει με την ελληνορθοδοξη μαφια."
πνιγομαι εγω με τον καπνο, βηχω, χαροπαλευω για λιγη ωρα, αλλα τελικα συνερχομαι. "τι εννοειτε; πώς συνεργαζεστε, δηλαδη;"
"προσφερω τις υπηρεσιες μου ως μεντιουμ."
"α.. οκ."
"δεν με πιστευετε, ε; αν θελετε, εχω μαζι μου αποδεικτικα στοιχεια." κ αμεσως αρχισε να αδειαζει τις τσεπες του.
τα "αποδεικτικα στοιχεια" που μου προσκομισε ηταν τα εξης:
α. ενα παλαιο σοβιετικο διαβατηριο, με το αστερι του, το σφυροδρεπανο του.. κομπλε,
β. μια φωτογραφια του με τον πατριαρχη βαρθολομαιο,
γ. μια φωτογραφια του με την αντζελα δημητριου ή με καποια που της εμοιαζε αφορητα,
δ. ενας ευμεγεθης ξυλινος σταυρος, απο αυτους που παιζουν συνηθως σε ταινιες με εξορκιστες,
ε. μια επαγελματικη καρτα, που παιζει οντως να ειχε το ονομα του πανω, το οποιο ομως παραδοξως βρισκοταν κατω απο το σημα των σταρμπακσ,
στ. ενα πολυμορφικο κομποσχοινι-κομπολοϊ.
"πολυ ενδιαφεροντα ολα αυτα", του ειπα, "αλλα, με συγχωρειτε, πρεπει να επιστρεψω στη μιζερη πραγματικοτητα."
"καλως.. αν παντως εσεις ή οι φιλοι σας χρειαζεστε βοηθεια, ειμαι στη διαθεση σας", μου ψιθυρισε συνωμοτικα αυτος για να συμπληρωσει αμεσως οσο πιο ταπεινα γινοταν, "ξερετε, μπορω κ επικοινωνω με τους νεκρους."
"ναι, μωρε, ενταξει, να τα λεμε τωρα που γνωριστηκαμε", τον αποχαιρετησα με ενθουσιασμο κ επεστρεψα στο εσωτερικο του μπαρ κ την παρεα μου.

εκει η διαφωνια σχετικα με την ημερομηνια θανατου του αδικοχαμενου ροκσταρ ειχε λαβει πλεον διαστασεις εμφυλιας συρραξης, διαταρασσοντας βαναυσα τη μελαγχολικη νιρβανα της βρυξελλιωτικης νυχτερινης ζωης. σκεφτηκα πως κατι επρεπε να κανω για να ηρεμησω καπως τα πνευματα κ τοτε, κοιταζοντας τον ελληνορωσοαμερικανο μεντιουμ, που ειχε στο μεταξυ επιστρεψει κ αυτος στο στασιδι του, μου ηρθε μια ιδεα. "κυριε μεντιουμ", του φωναζω, "συγγνωμη, μηπως μπορειτε να μας βοηθησετε, εσεις που ξερετε απο αυτα; μηπως μπορειτε να επικοινωνησετε με το πνευμα του κερτ του κομπεϊν κ να τον ρωτησετε ποτε ακριβως εφυγε απο τον ματαιο ετουτο κοσμο;" "ε.. οχι, ρε παιδια.. αν ειναι δυνατον..", μου απανταει αυτος βαρια προσβεβλημενος, "δεν παιζουνε, ρε παιδια, με αυτα τα πραγματα.. κ επειτα, υπαρχει κ η γουικιπηντια.."