καθε φορα που ακουω οτι οι αγροτες ξεκινουν κινητοποιησεις κ κλεινουνε τους δρομους, θυμαμαι την πιο εξωφρενικη, ισως, ιστορια που μου εχει τυχει ανεβοκατεβαινοντας το εθνικο οδικο μας δικτυο.
ητανε ο χειμωνας του 2009, εαν δεν κανω λαθος, κ εγω ταξιδευα απο την αθηνα προς το βολο. ηταν πρωι ακομα οταν επεσα πανω σε ενα απο τα μπλοκα των αγροτων, που βρισκοταν στο υψος των θερμοπυλων. ακολουθωντας τις οδηγιες των αστυνομικων, αφησα την παθε κ βγηκα σε εναν επαρχιακο παραδρομο, ο οποιος θα με πηγαινε, λεει, προς τον βορρα, αφου θα παρεκαμπτα τον μισο μαλιακο κ μαζι με αυτον την αγροτια που φυλαγε -κυριολεκτικα κ μεταφορικα- τις θερμοπυλες της. σε αντιθεση ομως με τον ξερξη, ο εφιαλτης μου δεν ηταν μαλλον κ τοσο αξιοπιστος, κ υστερα απο λιγο βρεθηκα να προσπαθω να διωξω με την κορνα μου απο το οδοστρωμα ενα κοπαδι προβατα, που ειχαν στησει εκει το δικο τους μπλοκο, με αγνωστα μεχρι στιγμης αιτηματα.
τελος παντων καποια στιγμη μεσημεριασε κ πεινασα. σταματησα σε μια καντινα να προμηθευτω λιγα σουβλακια/καλαμακια (χρησιμοποιω εδω κ τους δυο ορους, αφου γεωγραφικα βρισκομουν στο γαστρονομικο μεταιχμιο), μα οταν γυρισα στο αμαξι μου, ειδα να με περιμενει μια εκπληξη. ενας ευτραφης κ καλοντυμενος κυριος στεκοταν διπλα στην πορτα του συνοδηγου κ μου χαμογελουσε. με το ενα χερι του ηδη επιανε το χερουλι της πορτας, ενω στο αλλο κρατουσε τη δερματινη θηκη καποιου μουσικου οργανου (κλαρινου προφανως). "θελετε κατι", ρωτησα. "ειμαι ο κυριος νικολαϊδης", μου συστηθηκε (τρελαινομαι οταν καποιος συστηνεται απο μονος του ως "κυριος"), "θα με πεταξεις μεχρι την σπερχειαδα, παληκαρι μου;" "εγω παω στον βολο", του απαντησα, "να σας πεταξω, αλλα ξερωγω, ειναι στο δρομο μου;" "ειναι, ειναι..", μου απαντησε κ αμεσως ανοιξε την πορτα του ανταμομπιλ κ στριμωχτηκε στο κοκπιτ του.
μπηκα κ εγω κ αρχισα ξανα να οδηγω, μασουλωντας τα σουβλακια/καλαμακια μου. η σπερχειαδα τελικα, οχι μοναχα δεν ητανε στον δρομο μας, αλλα βρισκοταν τοσο βαθια στην βοιωτικη ενδοχωρα, που ειχα αρχισει να ανησυχω μηπως κ πεσουμε ξανα σε αλλο μπλοκο αγροτων, στη δυτικη ελλαδα ετουτη τη φορα. ο συνοδηγος μου απτοητος, εξακολουθουσε να κοιταζει χαμογελαστος το ασυναρτητο τοπιο, που σφυριζε αδιαφορο εξω απο το παραθυρο. "κυριε νικολαϊδη", του ειπα, "νομιζω οτι με δουλευετε.. να σας αφησω καπου εδω, να παω κ εγω στο σπιτι μου;" "εισαι καλο παιδι", μου απαντησε, "για αυτο κ εγω, για να σε ευχαριστησω, θα σου παιξω ενα απο τα αγαπημενα μου." ανοιξε την δερματινη θηκη, εβγαλε το κλαρινο του κ το συναρμολογησε, εσπρωξε τερμα πισω το καθισμα για να μην βρισκει στο παρμπριζ το χαλκινο κ ενω εγω διαμαρτυρομουν λεγοντας "οχι, αφηστε το, δεν θελω, συγγνωμη.. ειναι υποχρεωτικο;", αρχισε να παιζει το χιτακι του. αν κ εκανε διαολεμενο κρυο, εγω κατεβασα αρον αρον τα παραθυρα, μηπως κ προλαβω να σωσω κανενα απο τα κυτταρα των ακουστικων μου πορων. ελαχιστα μετρα, ομως, μετα ειδα την ταμπελα που ελεγε "σπερχειαδα" κ ηρεμησα. την ωρα εκεινη ο συνοδηγος μου βρισκοταν, νομιζω, στην κορυφωση του κομματιου που επαιζε. τελειως ασυναισθητα εκοψα ταχυτητα, αφηνοντας τον να το ολοκληρωσει. ειχε αρχισει να μου αρεσει, αλλωστε. κ επειτα ποτε θα ξαναταξιδευα εχοντας λαϊβ μουσικη μεσα στο αυτοκινητο;
τον αφησα στην πλατεια του χωριου, κ αποχαιρετωντας τον τον ρωτησα "πώς γυριζω πισω τωρα στην εθνικη οδο;" "συνεχισε", εκεινος μου απαντησε, "στο δρομο σου ειναι ολα.."
ητανε ο χειμωνας του 2009, εαν δεν κανω λαθος, κ εγω ταξιδευα απο την αθηνα προς το βολο. ηταν πρωι ακομα οταν επεσα πανω σε ενα απο τα μπλοκα των αγροτων, που βρισκοταν στο υψος των θερμοπυλων. ακολουθωντας τις οδηγιες των αστυνομικων, αφησα την παθε κ βγηκα σε εναν επαρχιακο παραδρομο, ο οποιος θα με πηγαινε, λεει, προς τον βορρα, αφου θα παρεκαμπτα τον μισο μαλιακο κ μαζι με αυτον την αγροτια που φυλαγε -κυριολεκτικα κ μεταφορικα- τις θερμοπυλες της. σε αντιθεση ομως με τον ξερξη, ο εφιαλτης μου δεν ηταν μαλλον κ τοσο αξιοπιστος, κ υστερα απο λιγο βρεθηκα να προσπαθω να διωξω με την κορνα μου απο το οδοστρωμα ενα κοπαδι προβατα, που ειχαν στησει εκει το δικο τους μπλοκο, με αγνωστα μεχρι στιγμης αιτηματα.
τελος παντων καποια στιγμη μεσημεριασε κ πεινασα. σταματησα σε μια καντινα να προμηθευτω λιγα σουβλακια/καλαμακια (χρησιμοποιω εδω κ τους δυο ορους, αφου γεωγραφικα βρισκομουν στο γαστρονομικο μεταιχμιο), μα οταν γυρισα στο αμαξι μου, ειδα να με περιμενει μια εκπληξη. ενας ευτραφης κ καλοντυμενος κυριος στεκοταν διπλα στην πορτα του συνοδηγου κ μου χαμογελουσε. με το ενα χερι του ηδη επιανε το χερουλι της πορτας, ενω στο αλλο κρατουσε τη δερματινη θηκη καποιου μουσικου οργανου (κλαρινου προφανως). "θελετε κατι", ρωτησα. "ειμαι ο κυριος νικολαϊδης", μου συστηθηκε (τρελαινομαι οταν καποιος συστηνεται απο μονος του ως "κυριος"), "θα με πεταξεις μεχρι την σπερχειαδα, παληκαρι μου;" "εγω παω στον βολο", του απαντησα, "να σας πεταξω, αλλα ξερωγω, ειναι στο δρομο μου;" "ειναι, ειναι..", μου απαντησε κ αμεσως ανοιξε την πορτα του ανταμομπιλ κ στριμωχτηκε στο κοκπιτ του.
μπηκα κ εγω κ αρχισα ξανα να οδηγω, μασουλωντας τα σουβλακια/καλαμακια μου. η σπερχειαδα τελικα, οχι μοναχα δεν ητανε στον δρομο μας, αλλα βρισκοταν τοσο βαθια στην βοιωτικη ενδοχωρα, που ειχα αρχισει να ανησυχω μηπως κ πεσουμε ξανα σε αλλο μπλοκο αγροτων, στη δυτικη ελλαδα ετουτη τη φορα. ο συνοδηγος μου απτοητος, εξακολουθουσε να κοιταζει χαμογελαστος το ασυναρτητο τοπιο, που σφυριζε αδιαφορο εξω απο το παραθυρο. "κυριε νικολαϊδη", του ειπα, "νομιζω οτι με δουλευετε.. να σας αφησω καπου εδω, να παω κ εγω στο σπιτι μου;" "εισαι καλο παιδι", μου απαντησε, "για αυτο κ εγω, για να σε ευχαριστησω, θα σου παιξω ενα απο τα αγαπημενα μου." ανοιξε την δερματινη θηκη, εβγαλε το κλαρινο του κ το συναρμολογησε, εσπρωξε τερμα πισω το καθισμα για να μην βρισκει στο παρμπριζ το χαλκινο κ ενω εγω διαμαρτυρομουν λεγοντας "οχι, αφηστε το, δεν θελω, συγγνωμη.. ειναι υποχρεωτικο;", αρχισε να παιζει το χιτακι του. αν κ εκανε διαολεμενο κρυο, εγω κατεβασα αρον αρον τα παραθυρα, μηπως κ προλαβω να σωσω κανενα απο τα κυτταρα των ακουστικων μου πορων. ελαχιστα μετρα, ομως, μετα ειδα την ταμπελα που ελεγε "σπερχειαδα" κ ηρεμησα. την ωρα εκεινη ο συνοδηγος μου βρισκοταν, νομιζω, στην κορυφωση του κομματιου που επαιζε. τελειως ασυναισθητα εκοψα ταχυτητα, αφηνοντας τον να το ολοκληρωσει. ειχε αρχισει να μου αρεσει, αλλωστε. κ επειτα ποτε θα ξαναταξιδευα εχοντας λαϊβ μουσικη μεσα στο αυτοκινητο;
τον αφησα στην πλατεια του χωριου, κ αποχαιρετωντας τον τον ρωτησα "πώς γυριζω πισω τωρα στην εθνικη οδο;" "συνεχισε", εκεινος μου απαντησε, "στο δρομο σου ειναι ολα.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου