πριν λιγο με σταματαει στον δρομο ενας παππους κ με ρωταει αν εχω να του δωσω ενα ευρω να πιει εναν καφε. συμπτωματικα μολις εχω αγορασει ενα σακουλακι φρεσκοκομμενο τουρκικο κ παω να του το δωσω. "δεν θελω, αγορι μου", μου λεει. "εχω καφε στο σπιτι μου οσο θελω. στο καφενειο θελω να παω να πιω εναν καφε να πω καμια κουβεντα με τους φιλους μου. κ να.. βγηκα χωρις το πορτοφολι.." "γιατι δεν ζητας απο τους φιλους σου τοτε να σε κερασουν;" εκφραζω τη δικαια, οπως νομιζω, απορια. "γιατι με εχουνε μαθει κ δεν πιστευουν πια οτι ξεχναω καθε φορα το πορτοφολι σπιτι μου. τομαρια, ολοι τους. με τους περισσοτερους απο αυτους γνωριζομαστε απο παιδια. αλητες. σου λεω, τιποτα δεν σεβονται." "δεν σε καταλαβαινω, ρε παππου", του λεω, "βγηκες απο το σπιτι χωρις το πορτοφολι ή με κοροϊδευεις τωρα κ εμενα ετσι, καταμουτρα;" "το πορτοφολι το κραταει η κυρα", μου απανταει. "να ξερεις, καλυτερα να σε εχουνε για τρακαδορο ή εστω να νομιζουν πως σε εχει φαει η ανοια, παρα να ξερουν πως σε κανει ο,τι θελει η γυναικα. δωσε τωρα ενα ευρω για το μαθημα στο δασκαλο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου