Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένας τουριστικός οδηγός. Μπορεί μέσα σε αυτό να προσπαθώ να δώσω προτάσεις και κατευθύνσεις σε κάποιον που ίσως θέλει μέσα από τις λέξεις και τις ιστορίες μου να γνωρίσει το Βελιγράδι εκ του σύνεγγυς ή έστω να το επισκεφτεί εξ αποστάσεως, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί ούτε και προσποιείται πως είναι ένα κείμενο σωστό και «αντικειμενικό», φτιαγμένο για να απευθύνεται στον μέσο ταξιδιώτη, ο οποίος, ομοίως με τον μέσο άνθρωπο ή τον μέσο, αν θέλετε, πολίτη, άλλωστε, δεν υπάρχει.
Όπως και στα προηγούμενα σχετικά βιβλία «Ανακάλυψε Περιπλανώμενος» και «Σαν το Χασαπόσκυλο», δοκίμασα καταρχάς να συγκεντρώσω τις ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις από τα ταξίδια μου στην σέρβικη πρωτεύουσα και στη συνέχεια να τις αποδώσω με τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετεί, να προωθεί, αλλά και να ελέγχει διαρκώς, τη σχετική αφήγηση, την οποία είχα, από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί, μες στο κεφάλι μου ήδη, ας πούμε, σχηματίσει. Εννοείται πως υπάρχουνε πολλά μνημεία και αξιοθέατα, αναγνωρισμένα και μη, που, ενώ τα έψαξα, τα επισκέφτηκα, τα φωτογράφισα, ενδεχομένως ακόμα και να τα θαύμασα (αναφέρω ενδεικτικώς την Σχολή Καλών Τεχνών και τα πέριξ αυτής στέκια, τη γέφυρα Ада/Ada, το Stealth στο Αεροπορικό Μουσείο), έμειναν εκτός των αποσπασμάτων μου, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παρέλειπα, εσκεμμένα ή μη, να τα αναφέρω, κάθε φορά που επέστρεφα και οι φίλοι με ρωτούσαν, «λοιπόν, τι λέει το Βελιγράδι;».
Με άλλα λόγια, και εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, οι εντυπώσεις, όπως και όλα τα άλλα συναισθήματα, μπορεί κάποια στιγμή να γεννιούνται μέσα μας αντανακλαστικά, αυθόρμητα και ασυνείδητα, μπορεί να παραμένουν ένα υλικό μυστήριο και ακατέργαστο για όσο καιρό αρνούμαστε ή αποφεύγουμε να τις αποκωδικοποιήσουμε και προτιμάμε απλώς να τις απολαμβάνουμε (κάποιες φορές ίσως και να υποφέρουμε από αυτές), αλλά όταν κάποτε έρχεται η ώρα που πρέπει να τις βάλουμε σε μια έστω στοιχειώδη τάξη και να μιλήσουμε για αυτές, τότε η μονταζιέρα του μυαλού, αυτό που λέμε κριτική ικανότητα, τους δίνει άλλες, πιο στοχευμένες, για να μην πω και στρατευμένες, διαστάσεις.
Από τη στιγμή που ξεκινάει η αφήγηση, το ρήμα εντυπωσιάζομαι περνάει στην ενεργητική φωνή και ο αφηγητής να δίνει τη μάχη για να εγκατασταθεί στη θέση του υποκειμένου του.
Όπως και στα προηγούμενα σχετικά βιβλία «Ανακάλυψε Περιπλανώμενος» και «Σαν το Χασαπόσκυλο», δοκίμασα καταρχάς να συγκεντρώσω τις ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις από τα ταξίδια μου στην σέρβικη πρωτεύουσα και στη συνέχεια να τις αποδώσω με τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετεί, να προωθεί, αλλά και να ελέγχει διαρκώς, τη σχετική αφήγηση, την οποία είχα, από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί, μες στο κεφάλι μου ήδη, ας πούμε, σχηματίσει. Εννοείται πως υπάρχουνε πολλά μνημεία και αξιοθέατα, αναγνωρισμένα και μη, που, ενώ τα έψαξα, τα επισκέφτηκα, τα φωτογράφισα, ενδεχομένως ακόμα και να τα θαύμασα (αναφέρω ενδεικτικώς την Σχολή Καλών Τεχνών και τα πέριξ αυτής στέκια, τη γέφυρα Ада/Ada, το Stealth στο Αεροπορικό Μουσείο), έμειναν εκτός των αποσπασμάτων μου, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παρέλειπα, εσκεμμένα ή μη, να τα αναφέρω, κάθε φορά που επέστρεφα και οι φίλοι με ρωτούσαν, «λοιπόν, τι λέει το Βελιγράδι;».
Με άλλα λόγια, και εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, οι εντυπώσεις, όπως και όλα τα άλλα συναισθήματα, μπορεί κάποια στιγμή να γεννιούνται μέσα μας αντανακλαστικά, αυθόρμητα και ασυνείδητα, μπορεί να παραμένουν ένα υλικό μυστήριο και ακατέργαστο για όσο καιρό αρνούμαστε ή αποφεύγουμε να τις αποκωδικοποιήσουμε και προτιμάμε απλώς να τις απολαμβάνουμε (κάποιες φορές ίσως και να υποφέρουμε από αυτές), αλλά όταν κάποτε έρχεται η ώρα που πρέπει να τις βάλουμε σε μια έστω στοιχειώδη τάξη και να μιλήσουμε για αυτές, τότε η μονταζιέρα του μυαλού, αυτό που λέμε κριτική ικανότητα, τους δίνει άλλες, πιο στοχευμένες, για να μην πω και στρατευμένες, διαστάσεις.
Από τη στιγμή που ξεκινάει η αφήγηση, το ρήμα εντυπωσιάζομαι περνάει στην ενεργητική φωνή και ο αφηγητής να δίνει τη μάχη για να εγκατασταθεί στη θέση του υποκειμένου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου