Τα πόδια σου γυμνά
πάνω στο σκονισμένο μου παρμπρίζ.
Το κάθισμα που έχει πάρει πια
του κώλου σου το σχήμα.
Τα τραγούδια σου να ανεβοκατεβάζουν τις ταχύτητες,
αδιαφορώντας για του ταξιδιού τις ιδιαίτερες συνθήκες.
Το χέρι σου να μου χαϊδεύει το λαιμό,
να λέει ταυτόχρονα «σταμάτα κάπου, να σου πω»
και «τρέξε να δούμε τι υπάρχει παρακάτω».

Τα αιώνια τοπία σε όλο το μήκος αυτής της διαδρομής.
Το αιφνίδιο τοπίο το δικό σου.