το λιοντάρι

Τον Φεβρουάριο του 1995 επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη Φλώρινα. Τότε ακόμα σπούδαζε ένας φίλος μας εκεί και είχαμε πάει να τον δούμε. Ο φίλος μας, θέλοντας να μας ξεναγήσει όσο καλύτερα μπορούσε στην πόλη και στην περιοχή, φρόντισε να μας πάει σχεδόν παντού και πραγματικά κατάφερε να μου μείνει το ταξίδι αυτό ως μια χορταστική ανάμνηση. Την τελευταία μέρα και μιας και υπήρχε χρόνος αρκετός μέχρι να αναχωρήσει η αμαξοστοιχία μας, μας πρότεινε να πάμε να δούμε το ζωολογικό κήπο της πόλης. Ομολογώ ότι η ιδέα του δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, αφού αυτού του είδους τα αξιοθέατα τα θεωρώ ανούσια και θλιβερά. Τέλος πάντων, αφού οι άλλοι επιμένανε, υπέκυψα κι εγώ και ακολούθησα. Δεν θυμάμαι που ακριβώς βρισκότανε εκείνος ο ζωολογικός και επειδή δεν τον ξανασυνάντησα τα δύο τελευταία χρόνια, που ανέβαινα τόσο συχνά στη Φλώρινα, είναι φορές που σκέφτομαι πως στην πραγματικότητα τον είχα φανταστεί ή πως τον μπέρδευα με κάποιο άλλο ταξίδι. Ωστόσο, θυμάμαι πάρα πολύ καλά ότι ανάμεσα στα εκθέματα του κήπου υπήρχε ένα λιοντάρι. Θυμάμαι πόσο πολύ φαινόταν να ασφυκτιά μέσα στο μικροσκοπικό κελί του. Θυμάμαι το μάλλον παραιτημένο βλέμμα του. Ήθελα πάντα να γράψω κάτι για αυτό, μα διαρκώς το ανέβαλα. Τελικά νομίζω πως έγραψε το λιοντάρι μια ιστορία για εμένα.