οι λέξεις

Αφού απαγγείλω το ποίημά μου μες στην τάξη, σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τον ποιητή περιμένοντας την κριτική του με αγωνία. Αυτός χαμογελάει και λέει ένα κάπως αφηρημένο «μάλιστα». Ωστόσο δεν ζητάει να πάμε παρακάτω και να διαβάσει ο επόμενος. Μοιάζει σαν να θέλει κάτι να συμπληρώσει. «Να σε ρωτήσω κάτι;» μου λέει. «Εσύ φοράς ρολόι;» Του απαντάω αρνητικά. «Και την ώρα από πού την βλέπεις; Από το κινητό σου μάλλον, ε; Δεν σας φαίνεται περίεργο που διστάζουμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιες λέξεις στον ποιητικό μας λόγο; Που τις θεωρούμε, ας πούμε, αντιποιητικές και τις αντικαθιστούμε με άλλες που μας φαίνονται πιο ρομαντικές και πιο ταιριαστές στους στίχους μας; Τολμήστε να χρησιμοποιείτε όλες τις λέξεις στα ποιήματά σας. Και το ρολόι, όπως και το κινητό τηλέφωνο, κάποτε υπήρξε ένα τεχνολογικό επίτευγμα, ένας νεωτερισμός, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τους ποιητές της εποχής εκείνης να βάλουν μέσα στα ποιήματά τους τη λέξη που το περιέγραφε.»