αιθουσα αναμονης

"περιμενετε λιγο μεσα κ θα σας φωναξω", μου λεει η γραμματεας. παω στην αιθουσα αναμονης. αλλοι τρεις ηδη περιμενουν εκει πριν απο μενα. καθομαι στον δερματινο καναπε, παιρνω ενα βιβλιο απο το τραπεζακι κ αρχιζω να το ξεφυλλιζω. το βιβλιο ειναι ενα φωτογραφικο αλμπουμ απο μερη του κοσμου που δεν εχει επισκεφτει ποτε κανεις, ουτε καν ο ιδιος τους ο φωτογραφος. το κλεινω κ κοιταζω την τηλεοραση που παιζει χωρις ηχο. καποιος πασχιζει να πεισει για κατι το κοινο του. διπλα του, καποιος αλλος κουναει το κεφαλι του, σαν να λεει: παει, χαλασε ο κοσμος. ο κοσμος, στο μεταξυ, εχει αρχισει να χαλαει απο την πρωτη μερα της δημιουργιας του. ο ενας, απο τους αλλους τρεις που περιμενουνε, σηκωνεται κ παει κ κοιταζει εξω απο το παραθυρο. μετα απο λιγο γυριζει κ μας λεει: "βρεχει". οι αλλοι δυο συμφωνουν. εγω δεν παιρνω θεση. ναι, εβρεχε ηδη οταν ερχομουνα κ μπορει να βρεχει ακομα κ οταν ξαναβγω στον δρομο, αλλα οσο ειμαι εδω, στην αιθουσα αναμονης, ακομα κ αυτη η βροχη μπορει να περιμενει. μια πορτα ανοιγει. μια φωνη λεει: "κ οπως ειπαμε, ε;" μια αλλη φωνη της απαντα: "ε, ναι.. τι; παιδια ειμαστε;" η γραμματεας φωναζει: "να περασει ο κυριος αστεριου". κανεις δεν αντιδρα, κανεις δεν συγκινειται. ο τυπος στο παραθυρο συνεχιζει να χαζευει την βροχη. οι αλλοι δυο κοιταζονται μεταξυ τους, βαζοντας στοιχημα ποιος θα γελασει πρωτος. ισως, σκεφτομαι, να ειμαι εγω ο κυριος αστεριου ή να εδωσα εστω καταλαθος αυτο ονομα στη γραμματεα, οταν ηρθα. σηκωνομαι κ παιρνω μαζι μου κ το αλμπουμ. τα αγνωστα μερη στις φωτογραφιες του ξαφνικα κηρυσσουν ολα μαζι τον πολεμο, ολα εναντιον ολων. πού πας, μου λεει, χωρις ηχο παντα, αυτος στην τηλεοραση. διπλα του ο αλλος κουναει το κεφαλι του σαν να λεει: παει χαλασε κ ο κυριος αστεριου, χαθηκε κ η τελευταια ελπιδα που ειχαμε σαν ανθρωποτητα. στο μεταξυ, σε καποια αλλη αιθουσα αναμονης, σε καποιον ελαχιστα πιο πραγματικο κοσμο, καποιοι αλλοι ανθρωποι περιμενουνε να μαθουν αν οντως ειναι ανθρωποι