όλα εδώ πληρώνονται

Περνάω έξω από ένα σχολείο. Είναι Κυριακή και είναι κλειστά, αλλά μια παρέα από παιδιά βρίσκονται στην αυλή και παίζουν μπάλα. Ένας πιτσιρικάς κλωτσάει τη μπάλα λίγο πιο δυνατά από όσο πρέπει και τη στέλνει πάνω από τα κάγκελα. Οι υπόλοιποι τον βρίζουν. Η μπάλα προσγειώνεται στο απέναντι πεζοδρόμιο, σχεδόν μπροστά μου. «Κύριε», φωνάζουν τα παιδιά, «μας πετάτε τη μπάλα;»
Πολλά χρόνια πριν. Σαββατοκύριακο ή καλοκαίρι, δεν θυμάμαι. Έχω σκαρφαλώσει με τη δική μου παρέα τα κάγκελα ενός κλειστού σχολείου για να παίξουμε. Κάποια στιγμή κάποιος –παίζει να ήμουν και εγώ- κλωτσάει τη μπάλα στον γάμο του καραγκιόζη και αυτή καταλήγει έξω στον δρόμο. Ο καραγκιόζης που περνάει εκείνη τη στιγμή απέξω, σκύβει, τη μαζεύει και ενώ εμείς του ζητάμε να μας τη δώσει πίσω, μας λέει: «πρέπει να μάθετε πως τα λάθη στον κόσμο αυτόν πληρώνονται». Παίρνει τη μπάλα υπό μάλης και απομακρύνεται. Ένας φίλος πηδάει τα κάγκελα και τον κυνηγάει. Τον φτάνει, του αρπάζει τη μπάλα, του λέει και μια ωραία λέξη που τότε ακόμα καλά-καλά δεν ξέραμε τι ακριβώς σημαίνει και επιστρέφει θριαμβευτής στον αγωνιστικό χώρο.
Επιστροφή στο σήμερα. «Κύριε, κύριε… μας πετάτε τη μπάλα». Κοιτάω τη μπάλα. Κοιτάζω τα παιδιά. Προβληματίζομαι και μελαγχολώ που πέρασαν τα χρόνια και τώρα είμαι εγώ στη θέση του απέξω. Σκύβω και τη μαζεύω. Είμαι έτοιμος να την ξαναπετάξω μέσα, άλλα για κάποιον λόγο διστάζω κάπως. Το σκέφτομαι. Τα παιδιά με παρακολουθούν με απορία. «Τη μπάλα μου, κύριε», φωνάζει τότε ένας πιτσιρικάς, προκρίνοντας την ιδιοκτησία σε βάρος της συντροφικότητας. Τα υπόλοιπα παιδιά με κοιτάζουν σαν να είμαι εξωγήινος. Τη στιγμή εκείνη παίζει και να είμαι, το παραδέχομαι. Και μάλιστα, παίζει στον δικό μου πλανήτη η ιδιοκτησία να έχει πια καταργηθεί. Κι όποιος τολμά να ορίσει κάτι ως δικό του αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως γραφικός κι ως κλέφτης από τον νόμο. Επίσης, προβλήματα, όπως αυτό της απομάκρυνσης της μπάλας, λύνονται μέσω της τηλεκίνησης, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. «Τη μπάλα μου, κύριε», επιμένει ο γήινος ιδιοκτήτης του αντικειμένου που κρατώ στα χέρια μου, ενώ οι φίλοι του περιορίζονται στο να σιωπούν διαμαρτυρόμενοι. Κάποιοι μοιάζουν κάπως σαν θυμωμένοι, αλλά προς το παρόν τουλάχιστον τα κάγκελα συγκρατούνε τον θυμό τους. «Πρέπει να μάθετε πως τα λάθη στον κόσμο αυτόν πληρώνονται», τους λέω τελικά, αν και δεν είμαι σίγουρος τι εννοώ σταλήθεια. Βάζω τη μπάλα κάτω, σημαδεύω, παίρνω λίγη φόρα και την κλωτσάω προς το μέρος τους. Η μπάλα βαράει πάνω στα κάγκελα και πέφτει ξανά από την πλευρά του δρόμου. Τα παιδιά ξεσπούν σε γέλια. Ένα πηδάει στα γρήγορα έξω και τη μαζεύει. Εγώ απομακρύνομαι ταπεινωμένος. Δεν βαριέσαι. Στον πλανήτη μου θα είχα σίγουρα σκοράρει.

x