παρασιτα

περασμενα μεσανυχτα. ταξιδευω στην εθνικη κ ακουω με ενδιαφερον στο ραδιοφωνο παρασιτα. διψαω. σταματαω καπου να παρω κατι για να πιω. γυριζοντας στο αμαξι, βλεπω εναν τυπο να το γυροφερνει κ το κοιταζει παραξενα. εχει τα χερια του στη μεση. η σταση του σωματος του μοιαζει γενικα εριστικη. σαν να γουσταρει να μαλωσει με το αυτοκινητο μου, αλλα προς το παρον περιοριζεται στο να το προκαλει για να κανει εκεινο την πρωτη μοιραια κινηση. πλησιαζω, αλλα αντι για την πορτα, ανοιγω το κουτακι του αναψυκτικου που μολις εχω αγορασει. ο τυπος σηκωνει το κεφαλι του. "δικο σου ειναι αυτο;" με ρωταει. "ναι", του απαντω, "υπαρχει προβλημα;" "εισαι ευχαριστημενος;" ξαναρωταει αυτος. "απο τι; απο τη ζωη μου;" ζηταω διευκρινησεις. "απο το αμαξι, ρε φιλε", λεει αυτος, υψωνοντας καπως τον τονο της φωνης. "ειμαι, ναι", του λεω κ ανοιγω την πορτα επιτελους. "το πουλας;" με προλαβαινει ο αγνωστος. "οχι ακομα", του απανταω. βγαζει απο την τσεπη μερικα χαρτονομισματα κ μου τα δειχνει. "λιγα ειναι", του λεω. βγαζει κ κατι κερματα. "χμ..", λεω βαθια, στοχαστικα, "κατι παει να γινει τωρα". βγαζει κ ενα χαρτι τσαλακωμενο που κατι γραφει πανω του. "τι ειναι αυτο;" ρωταω. "η διαθηκη μου", μου απαντα. "συγγνωμη", τον διακοπτω, "αλλα πρεπει να επιστρεψω στον πραγματικο κοσμο". μπαινω στο αμαξι. βαζω μπρος. απο τον καθρεφτη τον βλεπω να βγαζει ενα στυλο κ να μουτζουρωνει το τσαλακωμενο του χαρτακι. γαμωτο, μαλλον με αποκληρωνει, σκεφτομαι. ανοιγω παλι το ραδιοφωνο κ αρχιζω να αποκρυπτογραφω τα παρασιτα που ακουω. μια παρεα απο πλακατζηδες εξωγηινους συνεχιζει να μεταδιδει απειλητικα μηνυματα, που ωστοσο πλεον μοιαζουν τοσο βαρετα, χαζα, ξεπερασμενα. λιγο πιο κατω βλεπω ενα αμαξι αναποδογυρισμενο. διπλα του ενα περιπολικο. διπλα στο περιπολικο ενας δαιμονιος ντετεκτιβ προσπαθει να λυσει το μυστηριο.. πώς διαολο εγινε ετσι αυτος ο κοσμος;