μακης

ενας δικος μου ανθρωπος εκανε χθες μια μικρη επεμβαση σε μια κλινικη της αθηνας. οσο ηταν μεσα στο χειρουργειο, εγω πηγα κ καθισα σε ενα καφενειο παραδιπλα κ περιμενα. ηταν πολυ νωρις, τα ξημερωματα, κ η πολη δεν ειχε ξυπνησει καλα-καλα ακομα. ο καφετζης, ομως, ειχε μια εξωφρενικη διαθεση. τραγουδουσε κ ελεγε συνεχεια αστεια. στην αρχη μού φανηκε καπως ενοχλητικος, αλλα μετα καταλαβα πως αυτος δεν ηταν παρα ο ρολος του. ενας ρολος που ειχε χτισει πολυ μεθοδικα φτιαχνοντας καφεδες για τους συνοδους των ασθενων που νοσηλευονταν στις κλινικες που περικυκλωναν το μαγαζι του. καποια στιγμη μπηκε στο μαγαζι ενας πελατης κ ο καφετζης τον χαιρετησε λεγοντας: "καλως τον γιατρο. πρωινος-πρωινος σημερα". μετα ηρθε ενας αλλος κ του ειπε: "αχ, γιατρε.. τι εγινε; βγηκαμε βολτα χθες το βραδυ, ε;" κ υστερα ενας τριτος, που μολις τον ειδε αρχισε αμεσως να τον πειραζει: "τι παθαμε, ρε γιατρε, παλι; δεν βλεπω να τραβαει η ομαδα φετος.." οταν μειναμε μονοι μας, δεν αντεξα κ τον ρωτησα: "δεν μου λες.. θυμασαι το ονομα κανενος απο αυτους ή ετσι, τους αποκαλεις ολους γιατρε μου κ ξεγνοιαζεις;" "θυμουνται αυτοι το δικο μου ονομα", μου απαντησε, "κ να σου πω, το θεμα ειναι εσυ να μην το μαθεις". λιγο μετα μπηκε στο μαγαζι ενας αλλος πελατης. αυτος δεν ητανε γιατρος. τα ματια του ηταν κατακοκκινα κ ετρεμαν τα χερια του. ο καφετζης τον χαιρετησε λεγοντας: "καλημερα, κυριε στελιο". εκεινος ξεψυχισμενα απαντησε: "καλημερα, μακη". οσο του εφτιαχνε τον καφε μιλουσανε ψιθυριστα κ στο τελος ο μακης ειπε χτυπωντας το χερι του κυριου στελιου: "ολα καλα να πανε". κοιταξα το ρολοϊ απο πανω του. ειχε περασει η ωρα κ επρεπε να μπω ξανα στην κλινικη. τον φωναξα: "γιατρε, τι σου χρωσταω;"