καινουριοι φιλοι

 μπαινω σε ενα χαρτοπωλειο να βγαλω μια φωτοτυπια. "δεν μπορειτε να μπειτε χωρις μασκα", μου λεει η χαρτοπωλισσα. εγω, που ειμαι σιγουρος σχεδον οτι φοραω μασκα, αιφνιδιαζομαι κ για να βεβαιωθω -λες κ υπαρχει περιπτωση να μου κανει πλακα η γυναικα- φερνω μηχανικα το χερι μου στο προσωπο. αφου διαπιστωσω οτι οντως δεν φοραω μασκα, κανω ενα βημα πισω, ζητω συγγνωμη κ της λεω οτι θα ξαναπερασω αργοτερα. "δεν πειραζει", μου λεει αυτη, "μοναχα περιμενετε στην εισοδο." κανω αυτο που μου ζητα κ της δινω το χαρτι που θελω να μου φωτοτυπησει. οσο περιμενω μπαινει ενας αλλος μεσα χωρις μασκα επισης. χα, την πατησες, λεω απο μεσα μου. κ ενω περιμενω να εχει κ αυτος την ιδια τυχη κ να τον στειλει η χαρτοπωλητρια να μου κανει παρεα στην εισοδο του καταστηματος, αυτη τον πλησιαζει, σηκωνει τη μασκα της κ τον φιλαει. αυτος την αγκαλιαζει, της λεει κατι στο αυτι κ υστερα βαζουνε κ οι δυο τα γελια. η ολη φαση με εξοργιζει αφανταστα. οχι, κατι τετοια εγω δεν τα σηκωνω. κανω ενα βημα μες στο μαγαζι κ του φωναζω: "ε, φιλε.. δεν μπορεις να μπαινεις εδω μεσα χωρις μασκα". αυτος γυριζει κ με κοιταζει εκπληκτος. αυτη, ακομα πιο εκπληκτη, κοιταζει μια εμενα, μια τον φιλο της κ μια το φωτοτυπικο μηχανημα. το δε φωτοτυπικο μηχανημα, στα τερματα εκπληκτο κ αυτο, αρχιζει να φωτοτυπει αναποδα το κειμενο που ειναι γραμμενο επανω στο χαρτι μου. αν καποιος το επαιρνε εκεινη τη στιγμη κ το διαβαζε φωναχτα, σιγουρα θα ακουγονταν σατανιστικα μηνυματα. αν μαλιστα το απηγγελνε τρεις φορες μπροστα σε εναν καθρεφτη τα μεσανυχτα, ισως κ να εμφανιζοταν μπροστα του ο κορονοϊος ο ιδιος. στο μεταξυ, σκαει αλλος, τριτος, χωρις μασκα κ αυτος, κ παει να μπει στο μαγαζι. σαν πολλοι δεν μαζευτηκαμε, αναρωτιεμαι. αμεσως, ομως, το ματι μου πεφτει πανω στην καπως ασυντακτη επιγραφη που κρεμεται στην πορτα: "επιτρεπεται η εισοδος μεχρι τεσσερα ατομα". οχι, ενταξει, το εχουμε ακομα. ο καινουριος εχει ερθει κ αυτος για φωτοτυπιες. ακουω τη χαρτοπωλιδα να του μιλαει με οικειοτητα. φαινεται πως γνωριζονται. φιλι για αυτον δεν εχει, παντως. παιρνει απο τα χερια του τα χαρτια που θελει να του φωτοτυπησει κ του λεει να περιμενει εξω. απο πισω του ακολουθει απροθυμος κ αλλος. τωρα ειμαστε τρεις στην εισοδο. ομολογουμενως, οχι κ η πιο ευχαριστη παρεα. ο ενας κοιταει τη βιτρινα. ο αλλος το κινητο του. "τι αλλα νεα, ρε παιδια", λεω εγω, ετσι, για να ελαφρυνω καπως την ατμοσφαιρα. δυστυχως, τη στιγμη εκεινη ερχεται η χαρτοπωλιτισσα στην πορτα κ διακοπτει βιαιως το οργιο κοινωνικοποιησης μου. μου δινει το χαρτι μου κ το πιστο αντιγραφο του. "δεκα λεπτα", μου λεει. ψαχνω στις τσεπες για να βρω ψιλα. εχω μοναχα ενα πενηνταρικο. νομιζω καλυτερα να αρχισω να γυρναω σιγα-σιγα στο σπιτι. αρκετους καινουριους φιλους εκανα παλι σημερα