εχω βγει για τον καθιερωμενο πια απογευματινο περιπατο μου εδω εξω, στα μονοπατια. καθως περπαταω μεσα στα πευκα κ τις ελιες, πεφτω πανω σε εναν γνωστο μου, του οποιου το ονομα, ωστοσο, αγνοω κ που αν τον εβλεπα στην κανονικη ζωη πισω στην πολη, θα τον προσπερνουσα ισως. οπως θα με προσπερνουσε μαλλον κ αυτος, κανοντας -σιγουρα οχι τοσο πετυχημενα οσο εγω- πως δεν με ειδε. αλλωστε, το μονο που μας συνδεει ειναι οτι εχουμε συνυπαρξει καποια βραδια στις ιδιες παρεες, χωρις να εχουμε ανταλλαξει καποια κουβεντα της προκοπης, με υποκειμενο-ρημα-αντικειμενο, κ χωρις, απο οσο θυμαμαι, να μας εχουνε συστησει οι κοινοι μας φιλοι, τα γαϊδουρια. τωρα ομως που ζουμε κ οι δυο κατω απο ιδιαιτερες συνθηκες, τωρα που εχουμε αποκλειστει στις εξοχες κ η μονη διασκεδαση που μας εχει απομεινει ειναι να βγαινουμε κ να περπαταμε στα μονοπατια τα απογευματα, τωρα που ετσι εχουνε τα πραγματα, χωρις να το εχουμε επιλεξει, αποφασιζουμε κ οι δυο να κοντοσταθουμε λιγο κ να χαιρετηθουμε. "καλησπερα", λεω εγω διωχνοντας, αντι χειραψιας, κατι μυγακια μπροστα απο το προσωπο μου. "γεια σου.. φιλε", απανταει εκεινος, αφηνοντας αναμεσα στο "γεια σου" κ το "φιλε" εκεινο το χαρακτηριστικο κενο που προδιδει πως ουτε αυτος θυμαται το δικο μου ονομα. κ χωρις να χασει χρονο, μου κανει αμεσως την ερωτηση του ενος εκατομμυριου: "βγηκες για βολτα;" "ε, ναι..", του απανταω διφορουμενα, αφηνοντας υπονοιες πως ισως εχω βγει να ψαξω για χρυσο ή πως αναζητω καμια ξεχασμενη ναρκη απο τον δευτερο παγκοσμιο. ακολουθει μια παυση τοσο πολυ σπαρακτικη που σχεδον ακουμε τις τριχες των μαλλιων μας να ασπριζουν. τελικα, το παιρνω αποφαση κ τον αιφνιδιαζω: "κ εσυ.. βολτα, ε;" "ναι, ναι, βολτα κ εγω", μου απανταει. η συζητηση μας εχει αναψει πια για τα καλα. ολοκληρη η φυση τριγυρω μάς παρακολουθει με κομμενη την ανασα. ενα σαλιγκαρι που σερνεται αναμεσα στα ποδια μας πεφτει σε βαρια καταθλιψη. μια δεκαοχτουρα παιρνει φορα κ κοπαναει με δυναμη πανω σε εναν βραχο παρακατω. κ τοτε ερχεται η απολυτη ανατροπη. ο αγνωστος-γνωστος σφιγγει το χερι του γροθια, το φερνει ως το στηθος του κ λεει: "ολα θα πανε καλα." δεν το χωραει ανθρωπου νους. "ολα θα πανε καλα", μαγεμενος επαναλαμβανω. κ χωρις να συμπληρωσουμε ουτε μια λεξη αλλη περιττη, τραβαει ξανα τον δρομο του ο καθενας. κ ας μην εχουμε στο μυαλο μας καποια συγκεκριμενη διαδρομη. κ ας εχουμε βγει απλως για εναν απογευματινο περιπατο. πού θα παει, καποια στιγμη ολο κ καπου, λογικα, θα φτασουμε. ολα καλα θα πανε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου